De feestdagen staan voor de deur. Ik wilde het eigenlijk vermijden, omdat het al zo enorm de tijd van terugkijken, overdenken, evalueren en weer vooruit kijken is. Wat zou ik er dan nog aan toe kunnen voegen? Maar misschien is dat wel de reden waarom ik er niet aan ontkom toch over die feestdagen te beginnen. Het is misschien juist dat terugkijken, overdenken, evalueren en weer vooruitkijken, wat me een beetje melancholisch en ook een beetje tegendraads maakte.
Dat melancholische en tegendraadse kon ik afgelopen tijd niet zo goed plaatsen bij mezelf. Dat ik dat vroeger had begreep ik, maar toen waren de feestdagen veel meer beladen voor mij. In mijn jeugd was het altijd het moment waarop ik met mijn neus op mijn gescheiden ouders, en daarmee thuis afwezige papa, werd gedrukt. Toen de vader van mijn oudste vriendin op ons vijftiende ineens overleed werd dat gevoel er niet beter op. Ik heb het lang lastige dagen gevonden omdat het samenzijn in welke samenstelling ook, me ergens een beetje het gevoel gaf dat we iets leken te willen suggereren wat er niet was, of in elk geval niet zo intens als het moest lijken.
Die tijd ligt echter jaren achter ons. Sinds mijn broer en ik (tegelijk!) kinderen kregen zijn we veel meer naar elkaar toegegroeid en ik zie er iedere keer weer naar uit hem en zijn lieve gezin te zien. Ik kan zo intens lachen met hem. En precies die humor verlicht de spaarzame momenten dat de familieverhoudingen toch even opspelen. Met het krijgen van kinderen veranderde ook de relatie met mijn beide ouders, en bij ieder werd het makkelijker en lichtvoetig. De feestdagen werden zoals je ze wilt.
Waarom dan toch een beetje melancholisch en tegendraads?
Toen ik een tijd geleden over de naschoolse opvang van mijn zoon sprak met een andere ouder, sprak ik uit dat ik het weliswaar een heel erg goed georganiseerde opvang met hoge pedagogische kwaliteit vond, maar dat het zo’n perfecte wereld was die er werd gecreëerd. En dat ik daar ongemakkelijk van werd. Deze ouder reageerde verbaasd en zei dat zij dat juist zo fijn vonden. Waarop ik dacht: “misschien groeien jouw kinderen op in een soort perfecte wereld, maar de mijne niet”. Dat klinkt heel verdrietig, maar de meeste tijd ben ik juist razend trots op mijn kinderen als ik zie hoe lichtvoetig en vrolijk zij nu al met het leven en de onvermijdelijke tegenslagen omgaan…
Het is dus misschien juist dat streven naar perfectie wat er onder al dat terugkijken, overdenken, evalueren en vooruitkijken in deze dagen schuilt, wat me een beetje melancholisch maakte. En dan vooral de suggestie dat je dat zelf in de hand hebt: geluk, het hoogste. Oudjaar vind ik het moeilijkst: dat moet helemaal geluk(ken)…
Het leven heeft mij de afgelopen jaren, en niet alleen door de geboorte van ons vlindertje, geleerd dat het perfecte leven niet bestaat en ook niet te maken is. Als je mazzel hebt lacht het leven je jaren toe. Maar dat is niet meer dan mazzel. Voorspoed is nu eenmaal geen gegeven. Ik gun het eenieder, maar het blijft mazzel. Van de ene op de andere dag kan dat leven er heel anders uitzien.
Is dat erg? Nee. Het is gewoon zo. Dat is het leven. Niet meer en niet minder. Daar hoef je je vervolgens niet willoos bij neer te leggen. Nee hoor: je maakt er gewoon het beste van.
En op het moment dat ik me dat deze week bedacht, verdween het melancholische gevoel. Want ergens het beste van maken is beduidend makkelijker dan iets perfect zien te krijgen.
En dus kijk ik uit naar Kerst en misschien zelfs wel een beetje naar Oudjaar…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 