2017, een nieuw jaar. Is zo’n nieuw jaar ook een nieuw begin? Ik weet nooit zo goed hoe ik tegen het nieuwe jaar aan moet kijken. De geijkte goede voornemens heb ik lang geleden afgeschaft: er is niets zo frustrerend je voor te nemen nu echt X kilo af te vallen, om drie maanden later vast te stellen dat je zo ongeveer X kilo de andere kant op bent gegaan… Afvallen probeer ik alleen nog maar in de zomer: caloriearm eten is met vers fruit en zomerse groente beduidend makkelijker dan met hertenstoof, winterse stamppot of hazenbout.
Toch heb ik wel altijd een beetje het gevoel van een nieuw begin, zo die eerste dagen van januari. De dagen worden weer iets langer, het leven neemt zijn gewone loop. En dat schept toch ruimte om opnieuw te beginnen.
Mijn natuurlijke neiging is groots en buiten mijn eigen kring te denken: vroeger de hele wereldvrede, nu schuldgevoelens dat ik te weinig doe voor mensen in nood. Ja, ik doe mee aan iedere actie die via school of andere organisatie wordt georganiseerd en heb op het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis op een soort dagopvang met vluchtelingenkinderen gespeeld. Maar praktisch gezien lukt het vaak niet me echt in te zetten voor dergelijke projecten: ons dagelijks leven is te onvoorspelbaar om mij op langere termijn te committeren. En daar voel ik me dan schuldig over. En voor die schuldgevoelens schaam ik me dan weer (“zit ik hier me in mijn welvarende white privileged bubbel een beetje schuldig te voelen, bleh…”)
Het klopt ook niet helemaal: de onvoorspelbaarheid van ons dagelijks leven… dat is niet het hele verhaal en ik zou mezelf in slaap sussen als ik het daarbij liet. Er speelt nog iets mee en ik realiseerde me pas laatst waar dat in zit.
Ik kan het meest met individueel contact. Eén op één kan ik echt het verschil maken voor mensen. Of, zoals iemand me een keer ontroerend lief zei; niemand vindt het vervelend als jij belt als zij in nood zitten. Dat heb ik altijd gehad, maar lange tijd wist ik toch niet goed hoe je echt het verschil kunt maken, en wat dan te zeggen… En rommelde ik maar wat aan.
Dat veranderde na de geboorte van ons vlindertje. Want – hoe pijnlijk en ingewikkeld het ook is om dat van je eigen kind te zeggen – haar komst leerde ons wat diep verdriet, echt rouwen, is. En ineens heb ik daarmee ook een natuurlijke intuïtie en daadkracht gekregen hoe te handelen als iemand verdriet heeft. En heb ik taal gekregen om te helpen dat verdriet onder woorden te brengen, of op zijn minst empathie te verwoorden.
En gek genoeg kwam het daarna vanzelf op me af. Het geeft mij een enorme voldoening een tijdje mee te lopen met iemand: soms letterlijk, soms op een andere manier. Ik merk dat ik dan inderdaad echt verschil kan maken. En precies daarin heb ik een nieuw begin voor mezelf gevonden, nadat een paar jaar geleden mijn hele leven werd omgegooid.
Eén op één ga ik het verschil maken voor mensen die ergens heel verdrietig over zijn. Met hen loop ik graag een tijdje mee. Daar ga ik mijn werk van maken: en nu ook letterlijk werk van maken…
Om te beginnen bel ik deze week die moeder met wie ik laatst sprak over de zorgen over haar kind.
Toch een goed voornemen…
Ik wens iedereen een heel gezond 2017 met veel liefde, weinig verdriet en als het dan toch zo is, iemand die een tijdje met je meeloopt, want dat helpt echt!
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 