Om heel eerlijk te zijn: ik ben nooit zo’n demonstrant geweest. Ik kijk altijd met bewondering naar mensen die zich echt hard voor een goede zaak maken door te demonstreren. Ik maak me behoorlijk druk om de ontwikkelingen in de wereld en probeer steeds te analyseren waar de donkere wolken in deze tijd vandaan komen drijven. Maar op de een of andere manier slaagde ik – net als bijna mijn hele generatie – er nooit in om die analyses om te zetten in gewoon deelnemen aan een demonstratie.
Deels omdat een samengesteld gezin met gehandicapt kind al een behoorlijke organisatie vergt. En ook een beetje omdat ik altijd een soort aarzeling voel. Zo “out in the open”, iets weerhield me, al weet ik niet precies wat. Misschien wel gemakzucht. Misschien omdat ik altijd vind dat ik het hele veld moet overzien, de verschillende kanten moet hebben geanalyseerd, voordat ik er ook nog een publiekelijk een standpunt over inneem.
Maar afgelopen vrijdag, en gek genoeg toen pas, vond ik dat alles ineens niet meer nodig. Toen ik naar de inauguratie van D.J. Trump als President van één van de machtigste landen van de wereld keek, leek er iets te knappen.
Alle racistische, seksistische, leugenachtige en nog veel meer uitspraken van hem hadden me al geschokt, zoals ons allemaal. En de speeches van bijvoorbeeld Michelle Obama en Meryl Streep had ik vol overtuiging gedeeld op social media. Sinds november vraag ik me af wat de Amerikanen gedaan hebben? Nog los van zijn verwerpelijke ideeën, ongefundeerde standpunten en concrete leugens; welk weldenkend volk geeft een echte narcist zoveel macht? Een opgeblazen ego en geen inlevingsvermogen, verwachten we nou echt dat hij zich laat afremmen door mensen om zich heen?
Het was allemaal voldoende reden om me af en toe via sociale media te uiten; en toch ging ik de straat niet op.
Maar toen ik keek naar dat moment op de trappen van de Suprême Court, veranderde er iets. Toen leek het pas echt tot me door te dringen: hier werd een man geïnaugureerd die het normaal vindt mijn dochter publiekelijk belachelijk te maken….. en meent dat hij haar op haar meest intieme plek kan grijpen……
En daarmee knapte er iets in mij. Misschien egoïstisch dat ik de urgentie pas voelde toen het zo dichtbij kwam, maar ik voelde een diepe noodzaak mijn stem te laten horen. Voor haar en voor de toekomst.
En dus zijn we zaterdag, mijn lieve gehandicapte vlindertje en ik, naar het Museumplein getogen en hebben onze stem laten horen op de Women’s March on Amsterdam. Rijkelijk laat in mijn leven, en waarschijnlijk voor niks, maar we zijn gegaan. We hebben het niet de hele rit volgehouden (3.500 mensen is een beetje veel als je bijzonder prikkelgevoelig bent), maar we stonden er, en we hebben meegeklapt en ons geluid laten horen.
Mijn zoon vroeg ’s avonds aan ons “wat verandert er als je demonstreert?” Een wijze vraag…
Lang niet altijd wat, maar als je niks doet, als je op de bank blijft zitten en je stem niet laat horen, weet je zeker dat er niks verandert…
En dus heeft ons vlindertje op haar vierde haar eerste protestmars gelopen.
Zij wel!
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 