Hui…

Een paar maanden geleden schreef ik over de frustrerende ervaringen rondom de gehoorproblemen van ons vlindertje. De afspraken met de specialisten in het ziekenhuis kwamen moeilijk op gang, het duurde lang voordat we hoortoestellen kregen en toen begon één van de toestellen ook nog te fluiten. Inmiddels zijn we in een goed vaarwater met het ziekenhuis gekomen, en hebben we de hoortoestellen al een tijdje.
De technische perikelen zijn gebleven (de instellingen van de toestellen bleken op enig moment gewist….) en aangevuld met praktische problemen (als je lekker heen en weer schommeltje in je fietszitje achterop, ben je bij aankomst op de plek van bestemming één van de toestellen kwijt…), maar die problemen horen er kennelijk bij.

Het is nu zaak te ontdekken of ons vlindertje niet praat doordat het in haar hoofd misloopt, dan wel haar gehoorverlies op zichzelf ook van invloed is. Dat de toestellen helpen is meer dan duidelijk: ze vraagt erom en is boos als ze uitgaan. Ze is alerter en hoort duidelijk meer. De gebaren zijn flink toegenomen, al wordt ook duidelijker dat het gebaar geregeld wel aan de klank, maar nog niet aan de inhoud is gekoppeld. Dat wil zeggen: als ik het woord “boos” gebruik, maakt ze met een stralend gezicht het gebaar “boos”. Maar wat boos zijn betekent……?
Wat boos zijn is, weet ze wel, oh heel goed… maar dat die enorme razende tornado die je in je hele lijf voelt als je geen filmpje mag kijken bij het eten, dat dat “boos zijn” heet, nee…

Veel verandering dus, maar of de spraak op gang zal komen? We weten het nog niet. De logopediste heeft ons uitgelegd dat het belangrijk is dat ze niet meer alleen keelklanken maakt, maar ook haar middenrif gaat gebruiken. In de loop der jaren ben ik redelijk getraind geraakt in het herkennen van keelklanken. En dan hoor je dat het toch vooral nog klanken vanuit de keel zijn…. Met een enorme variatie, dat wel, en zoals mijn zoon laatst aan oma uitlegde: je moet ook luisteren naar het aantal lettergrepen dat ze klankt. Bij het gebaar ´huis´, bedoelt ze soms ´tafel´, en dat hoor je aan het aantal lettergrepen…

Maar dan toch, het blijven vooral keelklanken… En toen zagen, of beter hoorden, we laatst ineens iets anders….

Op een goede ochtend aan het ontbijt, gebaarde ze dat ze die dag wel thuis wilde blijven. Dat doet ze vaker, niet dat ze het niet fijn heeft op haar dagbehandeling, integendeel, maar ach een dagje thuis… dat willen we allemaal wel eens…
En nu kwam er bij het gebaar ineens een ander geluid uit haar mond. Ineens zei ze met een enorm trots gezicht: “Huiuiii…”

Zou het dan toch? We hebben met z´n allen heel hard in koor geantwoord: “Ja, Huiuiss!!”

Het was wel wat jammer dat ze toch naar haar ´school´ moest….

 

© Leontien Sauerwein