We hebben een heerlijk weekend gehad: hartstikke leuk familiefeestje en vandaag met mijn broer en zijn gezin heerlijk in bos en duinen gespeeld en gewandeld. Prachtig weer, totaal ontspannen spelende kinderen: wij voelden en voelen ons de koning te rijk…! Zeker na zo’n heerlijk weekend als het deze, hebben wij op maandag allemaal nogal last van the Monday Morning Blues… Aan het ontbijt zitten we een beetje te sippen, en als het dan ook nog regent of er is een band lek, moeten we echt alle zeilen bij zetten om niet in diepe misère de week te beginnen….
Ons vlindertje heeft niet zoveel uitdrukkingsvaardigheden, dus haar Monday Morning Blues uit zich in een schakering van geluiden: beginnend bij zacht gejammer en op een slechte dag eindigend in boos brullen achterop de fiets bij mama…
Het heeft best een tijd geduurd voor ik het patroon begreep. Inderdaad heeft ze op maandag geregeld the Monday Morning Blues. Maar dat verklaarde toch niet alles: er leek ook iets anders te spelen. Die Blues die beperkte zich namelijk niet tot de maandag: ook op andere dagen kan ze behoorlijk boos mopperend bij mij achterop de fiets zitten… Aan het dagbehandelingscentrum ligt het niet: als we daar aankomen is het altijd over en ik haal iedere middag een enorm vrolijk kind op. En er zijn ook zat dagen dat ze juist hard giechelend achterop zit.
Het kwam eigenlijk door een opmerking van een van onze communicatiebegeleiders dat ik een patroon in dit onvoorspelbare web van wel of geen gemopper achterop de fiets begon te zien. We hadden het over de taalontwikkeling van ons vlindertje. De begeleidster benoemde dat je bij gewone taalontwikkeling als ouder vanzelfsprekend steeds moelijker woorden gaat gebruiken. En dat je bij gebarentaal eigenlijk hetzelfde moet doen, omdat zij niet ontwikkelt als je alleen maar op haar niveau blijft reageren. Ik moet er dus voor zorgen dat ik steeds een of twee stappen verder ben in de gebarentaal en haar steeds een stapje moeilijker taal aanbied.
Dat was een inzicht dat ik de volgende ochtend meteen toepaste. En dus legde ik ons vlindertje met veel meer gebaren dan normaal rustig en duidelijk uit, dat het donderdag was, en we zo direct op de fiets naar school zouden gaan. En dat zei ik nog twee keer. Ons vlindertje luisterde aandachtig, keek me glimlachend aan en gebaarde terug: we gaan op de fiets naar school…. Vrolijk liet ze zich vervolgens in haar jas hijsen en stapte monter met mij de deur uit. Op de fiets was het één groot feest….
Op de terugweg begon het me te dagen: ’s ochtends is altijd hectisch, zeker vlak voor vertrek. Net als vele ouders loop ik tien keer op en neer om al mijn spullen bij elkaar te scharrelen, ondertussen de kinderen in hun jas dirigerend. Tussen de bedrijven door hijs ik onze jongste in haar jas, zet haar in het fietszitje en gesp haar vast…..
alles weliswaar begeleidt met tekst…
….maar als je mentale leeftijd jaren jonger is dan je eigen leeftijd, je slecht hoort, je heel langzaam informatie verwerkt, je geen tijdsbesef hebt, en je ogen ook niet meewerken, dan is zo’n rond racende en tegelijkertijd pratende moeder verwarrend. En van verwarring word je onrustig, want je weet niet waar je aan toe bent…
Ons vlindertje wilde gewoon weten waar ze aan toe is… een beetje met respect behandeld worden..
Geen onredelijke eis lijkt me….
niet alleen voor een gehandicapt vlindertje…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 