Dit weekend was ik in Boedapest, met mijn vader en broer, een jaarlijkse traditie. Mijn vader en broer steunen Amsterdam Sinfonietta, een fantastisch ensemble, en één keer per jaar organiseert Sinfonietta een buitenlandse reis. Sinds vorig jaar ga ik als introducé mee: na twee keer noemen we het een traditie. Het is voor mij een heerlijke manier om er even uit te zijn. Omdat mijn ouders jong scheidden hebben wij met z’n drieën veel gereisd. En alhoewel onze onderlinge verhoudingen allang niet meer langs de oude patronen verlopen, hebben we met z’n drieën wel veel gezamenlijke reiservaring. We weten zeg maar hoe je dat doet, samen reizen… en dat geeft een enorme rust.
Mijn echtgenoot was met de kinderen thuis in een weekend vol familiefeesten. Als gebruikelijk had ik de reis en ons vlindertje op de afwezigheid van mama voorbereid. De voorbereiding van de reis had daarbij meer voeten in aarde: ik ben niet altijd zo’n organisatietalent en sinds papa vlindertjes grote held is, is die afwezigheid niet zo´n probleem. Dat het koperen huwelijksfeest van mijn zwager en schoonzus als hoofd-act op het programma stond maakte het nog gemakkelijker: ons vlindertje is dol op feesten. Wat inderdaad ook bleek toen ik haar in gebarentaal vertelde dat mama op reis ging. Het dreigende pruillipje verdween onmiddellijk toen ik er achteraan gebaarde dat zij met papa, broer en zussen naar een “feest” zou gaan…
We gingen dus allemaal vol vrolijkheid het weekend in. Wat wij niet voorzien hadden was dat het een weekend van meer dan alleen maar ontspanning en feest zou worden… In algehele vrolijkheid kwam mijn man met de kinderen aan bij het familiefeest. Wij hebben een grote familie met veel (klein)kinderen juist in de leeftijd van onze jongsten, dus er waren er een hele hoop. Zij kennen ons vlindertje natuurlijk al haar hele leven, maar dit feest leerden zij een nieuwe kant van haar kennen….
Op zaterdagavond genoot ik na een heerlijke dag waarin we heel Boedapest doorgewandeld waren – en met het vooruitzicht van een souper op een boot op de Donau – van een prachtig, bijzonder concert. Na afloop keek ik op mijn telefoon: een nicht en schoonzus hadden me ontroerende foto’s gestuurd van ons vlindertje, genietend van de muziek, spelend met andere kinderen.
Maar het mooiste was het appje van een andere nicht die me verhaalde hoe ze met ons vlindertje gedanst had, en gezongen en buiten gespeeld. Ze schreef dat ze haar taal nog niet sprak maar dat ze zich prima hadden vermaakt…
Ze hadden contact gemaakt, echt contact…
ons vlindertje dat jaren als een rups in haar cocon heeft gezeten, er sinds anderhalf jaar uit is gekomen, maar lang nog rondfladderde als een vlindertje in de wind, dat lieve kleintje ontpopt zich nu langzaam tot een klein meisje die graag met haar tante danst en plezier heeft…
Wat een kadootje…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 