Nee, dit is niet de titel van een blog met een schokkende boodschap… Het is, was, juist heel leuk. We hebben dit weekend de nieuwe lief van mijn oudste stiefdochter ontmoet!
Mijn man en ik schelen zeven jaar en wij begonnen niet meteen aan kinderen. Ons samengestelde gezin heeft dus nogal een ruime leeftijdsrange: van 22, via 18 en 9, naar 4 jaar. Veel van mijn dagelijkse beslommeringen hebben betrekking op de jongste twee en daar schrijf ik dan ook het meest over. Maar als je stiefdochters 22 en 18 jaar zijn, spelen er in je leven ook hele andere vraagstukken.
Nu ze al ruim veertien jaar in mijn leven zijn, heb ik veel verschillende fasen van kinderen al eens meegemaakt. Weliswaar een beetje vanaf de zijlijn – ik ben geen ouder en mijn man en de moeder van mijn stiefdochters hebben het gesprek over de kinderen altijd bijzonder goed gehouden – maar je krijgt zo van de zijlijn toch een hoop mee:
De perikelen van de jungle genaamd basisschool, de bloedstollende lotingsprocedure voor een goede middelbare school (tenminste zo is dat bij ons), de feitelijke overgang naar een middelbare school (voor ouders vaak een grotere stap dan voor de kinderen zelf…), de eerste keer uit (waarna wij ’s ochtends wakker werden, niemand thuis hadden horen komen en ons even in vertwijfeling afvroegen of ze wel thuis was), vriendinnen die wel of niet betrouwbaar bleken in tijden van crisis, de zoektocht naar een vervolgopleiding, dochters die ineens maanden gaan reizen in hele verre landen…
Als je je al vele jaren bekommert om de stiefdochters waar ook jij heel veel van bent gaan houden, dan gaan al die fasen niet zomaar aan je voorbij. En anderzijds helpt het me regelmatig bij mijn eigen kinderen: ik weet inmiddels dat een hoop dingen ook weer overgaan, dat veel liefde en vertrouwen een enorm belangrijke basis bieden, en dat het gewoon het verstandigste is de zaken een beetje kalm tegemoet te blijven treden. Zeker in de puberteit is er dan tenminste één die zijn hoofd koel houdt…
We leven dus een beetje in wisselende werelden. En dus kan het je zomaar ineens gebeuren dat je op een goede Paasdag kennismaakt met de nieuwe lief van je stiefdochter… Een moment waarvan mijn man bij de eerste lief tegen me zei “wees maar aardig voor hem, voor je het weet blijft hij de komende vijftig jaar…”.
Dat bleek geen moeite: deze nieuwe lief is een enorm leuke man met goed gevoel voor humor en een relaxte blik op het leven. Helemaal iets voor mijn stiefdochter: ze zagen er gelukkig uit, dus we hadden een leuke middag. Ons vlindertje pakte hem met haar charme ook nog helemaal in: de kennismaking was geslaagd.
Het was voor mij overigens niet echt de eerste kennismaking: op verkiezingsavond was ik aan het wachten op de uitslagen. Moe van een drukke week alleen – want manlief in buitenland – deed ik dat in gemakkelijke kleren. Wat bij mij betekent dat ik een trainingspak had aangetrokken. En dit keer niet zomaar een trainingspak, nee dit was met recht het aller- aller- aller-lelijkste trainingspak dat ik heb. Een soort hobbezak met mis-matchende kleuren wat niet eens echt lekker zit… Echt een ding dat je alleen maar aandoet als al je andere kleren in de was en je man in het buitenland zit…
Mijn stiefdochter had de auto geleend. Dat zij deze ’s avonds laat zou terugbrengen had ze wel aan haar vader gecommuniceerd, maar die had dat niet aan mij doorgegeven. Ik schrok me dus een hoedje toen ik ineens een vrolijk “hallo” in de gang hoorde, en kreeg een regelrechte rolberoerte toen daar schuchter achteraan kwam “ik heb iemand bij me…”….
Mijn stiefdochter zei later tegen me dat het maar goed was geweest dat zij als eerste de kamer in liep, omdat ik niet alleen in dat trainingspak zat, maar ook nog eens onderuit gezakt blokjes kaas etend op de bank hing….
Dat haar lief vandaag nog steeds kennis wilde komen maken, beschouwen wij als een goed teken….
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 