Ze hoort erbij… of toch niet helemaal?

Toen manlief bijna de hele meivakantie in het buitenland leek te zijn voor werk (dat bleek later mee te vallen, maar toen was alles al geboekt), besloot ik twee lange weekenden weg te plannen. In het eerste weekend sloot papa gezellig halverwege aan, maar het tweede weekend was ik alleen met onze zoon en vlindertje. We togen naar Terschelling. Een huisje bij Midsland; bakfiets gehuurd. Ik vond mezelf reuze dapper.

De dag voor vertrek bereidde ik ons vlindertje voor: eerst de auto, dan pendelbus van parkeerterrein naar boot, de boot, fiets, en eigenlijk ook nog twee keer tussendoor lopen. Zij heeft geen tijdsbesef en overziet transities niet, dus elke stap moet vertelt en voorbereid worden. Alles ging goed, op een moment na. Op de loopplank naar de snelboot raakte ons vlindertje overstuur van de vele dringende mensen om ons heen en zette met kracht haar hakken met gestrekte benen in de loopplank… Het werd een hilarisch beeld, een beetje zoals je dat in tekenfilms ziet … De enige oplossing was optillen, met rolkoffer, tas en spartelend kind, een paar knieholten rammend, snel van de loopplank af…… Mijn zoon en ik konden er op de boot wel om lachen. De overtocht was reuzegezellig. We installeerden ons in een heerlijk huisje en ik was dik tevreden met mezelf.

Het bleek nog even een puzzel een programma te maken waar zowel mijn zoon als ons vlindertje iets aan had en wat er niet op uitdraaide dat mijn zoon een groot deel van het programma alleen moest doen. Ons vlindertje lacht weliswaar heel lief en ontwapenend naar iedereen, maar als het om aandacht van mama gaat is ze behoorlijk ingewikkeld. Als ik daarover vertel, reageren mensen soms wel eens met de opmerking dat dit hoort bij broertjes en zusjes. Maar die vergelijking doet toch geen recht aan hoe lastig die buien van haar voor haar grote broer zijn, die dan te vaak iets groter moet zijn dan hij is.. Wanneer het erop aan komt, moeten normale broertjes en zusjes namelijk gewoon even wachten. Maar als dat zusje niet corrigeerbaar is en door het lint gaat, dan moet grote broer, weer, wachten. Dat wilden we dus voorkomen…

We hadden ongelooflijke mazzel met het weer: zon, zee en strand, en dat bleek de sleutel! Veel fietsen, naar een strandtent, spelen in de duinen en op het strand. Heerlijk voor ons alle drie. Toen we ook nog een oud-collega tegenkwamen met leuke kinderen, was de lol compleet. Heerlijk geborreld, de grote kinderen in de duinen, ons vlindertje fladderde op het terras van de ene naar de andere tafel, iedereen ontwapenend met haar lach en gebaren.

De volgende dag besloot ik hetzelfde recept: fietsen en naar het strand! Ik had op internet gezien dat een andere strandtent ook goede reviews had, dus wij daarnaartoe. Bij binnenkomst voelde ik echter meteen een andere sfeer: te Randstedelijk, te ‘op zichzelf gericht’, te…. ja alles te… En binnen vijf minuten werd dat gevoel bevestigd.

Ons vlindertje heeft op terrassen de neiging de andere bezoekers een beetje intens te begroeten. Vooral grijsharige vrouwen zijn enorm aantrekkelijk. Gelukkig hebben de meeste grijsharige vrouwen een groot hart, en dus alle ruimte voor een klein meisje dat aan hun tafeltje komt staan, zwaait, hun arm pakt en ze intens blijft aankijken, soms zelfs hun hoofd of arm in de gewenste richting beweegt. Het is een beetje intimiderend soms en ik kom dan ook snel vragen of ze het niet erg vinden. Eigenlijk vindt bijna niemand dat echt erg. En ik kan haar snel genoeg afleiden van de mensen die het wel een beetje lastig vinden.
Kortom: met z’n allen komen we er meestal wel uit op dat terras en hoef ik ons vlindertje niet vast te pinnen op een stoel.. wat er immers op neer zou komen dat we naar huis gaan…

Dit terras was echter anders, ik voelde het meteen. Vlindertje scharrelde weer wat rond, maar deze keer stond binnen een paar minuten een serveerster naast mijn tafel. Dat mijn dochter reuzeleuk was hoor, maar dat ze aan mensen zat, en of ik daar niet wat aan kon doen… Ik was te verbouwereerd om iets te zeggen. Ik heb ons vlindertje op de bank tussen ons in gezet, mijn zoon gevraagd snel zijn drankje op te drinken en afgerekend.

Ik voelde me zo ontzettend eenzaam op dat moment, en vooral zo niet gewenst. Maar ook in verwarring. Het kan inderdaad een beetje intimiderend zijn wat ze doet. Laat ik haar te veel vrij? Maar ze is vier en overduidelijk geestelijk gehandicapt…. En heel vaak gebaart ze ook alleen maar naar mensen. Ik let goed op. Wat moet ik dan? Onszelf opsluiten? Juist dat ze mee kan doen in het gewone leven is voor haar, maar ook voor haar broer en ons, zo belangrijk… Maar kennelijk neem ik dan dus toch te veel ruimte in… Is het echt zo ongepast wat ze doet?

Een goede vriendin maakte een resoluut eind aan deze verwarring en twijfels. Haar reactie (in het Engels vanwege haar moerstaal):

“***ck them! You can see something is wrong with her. Society has to live with it!”

En alhoewel ik niet altijd zo scherp durf te zijn, was mijn eenzaamheid in een klap weg…..
Dankjewel lieve vriendin.…

 

© Leontien Sauerwein