Met de bus

De dagbehandeling van ons vlindertje is op een kwartier fietsen en dus breng en haal ik haar sinds zij hier is. Mijn man had al eens gesuggereerd dat ze ook met de bus kon worden thuisgebracht, maar dat wilde ik niet. Ik wilde weten hoe haar dag was geweest, en voor mijn gevoel kon ik dat toch het beste inschatten als ik haar zelf ophaalde. Het is ook een heel waardevol moment om de klas in te lopen en even een paar minuten haar bezig te zien, voordat ze in de gaten heeft dat ik er ben. Zo op haar plek en vol vertrouwen zie ik haar dan…

De bus… vroeger maakten wij smalend grappen: “het busje komt zo“. Ik schaam me daar nu voor, en ja dan kan ik mezelf echt vergoelijken met teksten als “ik was nog jong, ik wist niet beter“, maar dat is juist het punt. Ik heb er een enorme pesthekel aan als mensen iets heel onnadenkends doen en zich vervolgens verontschuldigen met de woorden “oh sorry, dat wist ik niet”. Want dat is juist het punt: je weet het niet: en dat hoor je je te realiseren voordat je iets doet of zegt.
“Ik wist het niet” is je eigen onnozelheid als excuus opvoeren. En ik had me – ook in mijn tienerjaren – echt wel kunnen bedenken dat de gebruikers van zo’n busje of hun ouders het niet leuk zouden vinden, zo’n grap. Hoe ver dat toen ook van me af stond.

En nu staat het ineens letterlijk voor mijn deur. Zo’n busje. En doe ik stralend de deur open om mijn dochter welkom thuis te heten. Want ja, ik ben om. Niet voor het brengen, maar wel voor het halen. Het werd een gestress dat halen: eerst mijn zoon van school, dan snel door naar het dagbehandelingscentrum: vriendjes die kwamen spelen moesten mee. Dan weer terug: en ons vlindertje altijd huilend achterop, want de ene keer gingen we naar huis, maar de andere keer naar de muziekles van broerlief en de derde dag eerst nog even een boodschap doen. We kwamen elke middag uitgeput thuis. Waar ons vlindertje dan quality-time met haar moeder wilde, die daar na die hele rondgang door de stad geen tijd en ruimte meer voor had. Want er moesten tassen uitgepakt worden, en jassen opgehangen en de keuken was een zooi, terwijl er al bijna weer gekookt moest worden….

Het duurde even voor ik om was. En het is nog steeds een beetje onwennig, een beetje eng ook: waar gaat dit naartoe? Het is weer een stap verder de gehandicaptenwereld in. Maar ja, zodra ik dat opschrijf denk ik: dat is ook mijn wereld. Hoeveel ontwikkeling ons vlindertje hopelijk ook nog gaat doormaken, nu horen we hier thuis. Dus ik moet wennen, maar de eerste week was veel belovend.
Ik merkte na een paar dagen al dat die hele thuiskomst veel rustiger werd. Ons vlindertje is wat langer onderweg, maar ze zit als een koningin in die bus, hoger dan de rest van het verkeer. En mama ontvangt haar met open armen en gaat dan lekker even met haar op de bank zitten. Om thuis te komen. De eerste dag huilde ze hartverscheurend bij thuiskomst, maar de tweede dag alleen maar totdat we binnen waren en de derde dag was het reuzeleuk dat opa haar uit de bus haalde…. Dus we zetten door.

Ik had vooraf nog een grappig misverstand met mijn vader. Toen ik hem vertelde dat ons vlindertje vanaf de week erop met de bus naar huis zou gaan, keek hij me verbijsterd aan en vroeg stamelend: “Maar hoe doet ze dat dan? Gaat er iemand met haar mee?”

Het duurde even voor ik in de gaten had dat opa dacht
dat zijn kleindochter voortaan met lijn 170 naar huis moest….

 

© Leontien Sauerwein