Een maatje…

Ons vlindertje maakt enorme sprongen, spectaculair noemde de kinderpsychologe het laatst zelfs. Ze maakt allerlei geluiden waarin je regelmatig een woord of liedje terug hoort. Ze wijst dingen aan en komt dan uitgelaten met gebaren vertellen wat het is. Ze is vrolijk en steeds meer op haar omgeving gericht. Volwassenen zijn dan vertederd en reageren heel lief. Maar kinderen zijn geregeld een stuk minder sociaal.

We noemen ze eerlijk, kinderen, wat zeker ook zo is, maar soms mist vooral nog het laagje beschavingsvernis. Of je ziet de individualistische opvoeding van de ouders erin terug: zo deinsde een meisje van een jaar of 10 een tijdje terug met afschuw achteruit toen ons vlindertje haar wilde vastpakken om te spelen. Die heeft kennelijk niet geleerd dat mensen ook anders kunnen zijn -knap lastig als je de wereld in moet later- dacht ik. Maar dat was mijn rationele zelf. Mijn emotionele zelf stort op dat moment in elkaar. Niet alleen om de scherpte van het moment. Maar ook omdat het me zo doet vrezen voor de toekomst.

De mens is een sociaal dier en dit kleine mensje ook zo enorm. We willen contact, echt contact. Ook als we niet kunnen praten, hebben we behoefte onze ervaringen te delen. Maar hoe moet ons vlindertje dat doen? Wie zal haar verhalen begrijpen? Wie wil graag bij haar zijn? In deze maatschappij is vaak zo weinig ruimte voor anders zijn. We hebben allemaal haast, zijn met onszelf en onze streven naar succes bezig (in elk geval in die bubbel waarin wij wonen)…. Is er dan wel ruimte om even stil te staan bij iemand die niet zo snel mee kan komen? Wiens succes niet groots en meeslepend is, maar zich juist op de vierkante millimeter afspeelt? Zal ze vrienden krijgen? Zal ze iemand vinden die een arm om haar heen slaat als ze het moeilijk heeft? Die de moeite neemt om haar te leren begrijpen? En die met haar wil lachen en plezier hebben…

We hebben een grote familie en ze groeit op met veel neefjes en nichtjes om haar heen. Die wonen niet allemaal in de buurt, dus zo vaak ik kan ga ik naar de verjaardagen. Familie is belangrijk voor mij, en ik wil dat ook overbrengen op mijn kinderen. Bovenal vind ik het vooral gezellig; we hebben een leuke familie, van alle kanten! Ik kom er graag. Ons vlindertje ook: ze geniet enorm van al die rennende en spelende kinderen om haar heen. Kinderen die steeds minder schrikken van haar rare fratsen.
En daarmee hoop ik tegelijkertijd dat de neefjes en nichtjes van ons vlindertje haar als onderdeel van hun leven gaan zien. Dat ze als zij allemaal later groot zijn en ik er niet meer ben, als vanzelfsprekend af en toe bij haar langs gaan als ze ergens beschermd woont. Een beetje aanspraak geven, of gewoon even samen lachen. Ik kan ze niet dwingen en zal dat ook nooit doen, maar misschien groeit het zo vanzelf een beetje…

Met vallen en opstaan zal ik haar de komende jaren proberen te begeleiden in het vinden van een sociale kring. En afgelopen weken viel die wens ineens samen met een andere wens. Al jaren loop ik met de gedachte rond dat ik graag een huisdier wil. Een kat is geen optie: mijn man is allergisch, en niet zo’n een beetje ook, het zou echt mishandeling zijn als wij een kat zouden nemen. Een hond dan… Een tijd terug las ik een verhaal over een stichting die hulphonden opleidt. Daarin werd ook verteld dat honden, ook als ze geen hulphond zijn, vaak een heel goed maatje kunnen zijn voor kinderen met een beperking. Een maatje als het leven even moeilijk is, of juist om heel erg van te genieten. En langzaam ontstond er een perspectief.

Ik kwam via de hulphondenorganisatie in contact met een hele vriendelijke fokker met veel ervaring met kinderen met beperkingen. De bal ging rollen en afgelopen zaterdag hebben we de knoop doorgehakt. We krijgen een hond. Een maatje … niet alleen voor ons vlindertje, maar eigenlijk voor ons allemaal.
Spannend, leuk, veel tegelijk….  ojee komt hij dan al? Veel opwinding en af en toe het gevoel, waar begin ik aan? Maar we gaan het doen, we gaan het avontuur aan en vertrouwen op een goede afloop. Het leven is toch niet voorspelbaar, en wij hebben allang laten zien dat we er altijd iets moois van maken ….!

Nu alleen nog wennen aan dat poepzakje….

 

© Leontien Sauerwein