Ken jij mij?

Ken jij mij? Wie ben ik dan? De beginzinnen van een indrukwekkend lied, ik meen geschreven door Huub Oosterhuis en in elk geval prachtig gezongen door zijn dochter Trijntje. Ik waag me niet aan een uitleg nu het gedicht op psalm 139 is gebaseerd, maar ik haal er, naast nog veel meer, ook uit dat we zo graag gezien willen worden, gezien in hoe we ons diep van binnen voelen, zijn.

Ik moest aan deze zinnen denken toen ik van de week koffie dronk met een oud-collega. Goede herinneringen uit lang vervlogen tijden en nu allebei een zorgintensief kind, brachten ons weer bij elkaar. We wisselden diagnoses, beperkingen, perspectieven en ervaringen uit. De tijd was te kort, we gaan het nog een keer herhalen, spraken we af. Want ergens in dat te korte tijdsbestek hadden we elkaar wel gezien, elkaar een beetje meer dan een ander begrepen. We hadden iets herkend. Alhoewel het perspectief van mijn oud-collega zoveel anders, zoveel donkerder is dan de mijne, merkte zij aan het eind van het gesprek op dat dat er eigenlijk niet toe doet: als je een klik hebt en allebei een zorgintensief kind, dan zie je elkaar. Zonder woorden vaak, want die zijn zo ontzettend moeilijk te vinden. Je ziet elkaar met een blik, een zucht, een knik of een hand op je schouder.

Mijn oudste liefste vriendin zei in het jaar dat wij ons realiseerden dat we een gehandicapt kind hebben, tegen me: “Hoe goed ik je ook ken, hoe open je ook alles vertelt, hoeveel wij ook in geschiedenis delen, ergens zal ik toch niet echt weten hoe het voelt.” En dat klopt (overigens voor haar verrassend weinig, maar ze raakte wel iets). Je verliest iets als je een zorgintensief kind krijgt. Ik probeerde het voor deze blog onder woorden te brengen, maar dat lukt niet. Het zit ergens tussen vertrouwen, optimisme en openheid in. En als ik dat zo opschrijf denk ik meteen; dat dekt de lading niet. Het chronische zit namelijk niet in die woorden: deze rouw houdt niet op, zij duurt maar voort en dat moet je verduren.

Verduren is zwaar. En dan wil je af en toe gezien worden. Echt gezien. Een tijdje terug sprak ik met een nieuwe en al zo dierbare vriendin over gezien willen worden. We kwamen er tot ons plezier halverwege het gesprek achter dat we allebei jarenlang gedroomd hadden dat we ooit beroemd zouden worden. Nu hebben meer mensen dat soort fantasieën, maar die van ons bleek verrassend overeen te komen. We hadden allebei gedroomd dat we ooit met iets – maakte eigenlijk niet zoveel uit wat, als het maar wel iets slims was – op TV zouden komen. En dan niet zomaar TV, nee allebei hadden we onszelf dan in een Late Night Talkshow geplaatst. Zo bij Pauw en Witteman (toen nog), of Pauw of Jinek aan tafel: hele slimme en geestige dingen zeggend…

Dat leek ons wel wat: zo in de spotlichten: daar zouden we pas echt gezien worden… daar aan zo’n tafel. Met al die miljoenen kijkers, allemaal voor ons… Genietend van de herkenning waren we bijna in staat die droom weer op te pakken….

tot we ons realiseerden dat een Late Night Talk Show niet de eerste maar juist de allerlaatste plaats is waar je ooit echt gezien wordt… Aan die tafel, daar zou het helemaal om ons draaien…

die dingen heten niet voor niets “Pauw” of “Jinek”…….

 

© Leontien Sauerwein