De eerste schooldag

Daar gaat ze… appte ik aan de familie, samen met een foto van een echte kleuter met twee staarten. Met schooltas – gevuld met broodtrommel en drinkbeker – en een heuse gymtas, stapten we op de fiets. Haar school ligt aan de andere kant van de stad, dus het was een lange tocht. Met grote ogen keek ze rond. Een hele nieuwe route. Bij aankomst herkende ze het gebouw. En ook de juf herkende ze van de foto´s die ik had laten zien om haar voor te bereiden. Ik mocht nog even blijven, maar na vijf minuten zwaaide ze al naar me: ik kon wel gaan. Precies zoals we op de dagbehandeling altijd deden. Het dagritme was haar dus ook hier meteen duidelijk. Ik was helemaal geroerd door haar dapperheid en vertrouwen.

“Dat komt omdat je haar zo goed hebt voorbereid”, zei mijn man toen ik hem met tranen van vreugde belde om te vertellen hoe het was gegaan. En ja, dat hadden we inderdaad zorgvuldig aangepakt. De week ervoor was ik met haar naar haar nieuwe school gereden. Alles was nog dicht en op vakantie, maar ik had brutaal aangebeld en de schoonmaakster gevraagd of ik even met haar door de gangen mocht lopen. We hadden alles bekeken en foto´s gemaakt. Foto´s die ik in de loop van de week aan haar liet zien, samen met de foto´s van haar juffen en de kindjes in haar klas. Op het communicatiebord hadden we de dagen afgeteld bij haar oude dagbehandeling. Het was haar volkomen duidelijk dat ze afscheid ging nemen van haar oude plek en naar een `nieuwe school` zou gaan. De voorbereiding was zelfs zo geslaagd dat zij op zaterdagochtend een beetje vertwijfeld aan het ontbijt zat: ze ging toch naar een nieuwe school…? Dat het mama´s verjaardag was en de familie dus koffie en taart kwamen drinken, maakte de teleurstelling een beetje goed……

Ik was vooral geroerd door het vertrouwen dat er uit de hele overgang sprak. Vol vertrouwen stapte ze die nieuwe wereld in. Met een open blik en stevig in haar schoenen. Nieuwsgierig naar deze nieuwe wereld. En ja, ik durf best aan onszelf toe te geven dat dat is omdat we het zo goed voorbereid hadden. Omdat we haar duidelijkheid verschaffen en haar serieus nemen. Omdat ik heel veel uren besteed en besteed heb aan nadenken hoe ik zo´n overgang vorm geef, hoe ik haar kan voorbereiden op zo´n ingrijpende stap in haar leven. Omdat ik nog meer uren besteed en besteed heb aan kijken, kijken, kijken, naar mijn eigen lieve vlindertje om te begrijpen hoe ik haar het beste kan bereiken, wie zij is, wat haar interesse heeft. Want zo lang konden we daar alleen maar naar gissen. Ja, al die uren zag ik terug in die ochtend van haar eerste schooldag.

Maar ik zag nog meer. Iets wat me nog veel meer ontroerde en wat ook mij een enorm vertrouwen voor de toekomst gaf. Een vertrouwen wat ik lang niet durfde te hebben, omdat ze lang zo kwetsbaar, onbereikbaar en in zichzelf gekeerd was.

Ik zag een meisje dat gelooft in zichzelf, een meisje dat vertrouwen heeft in zichzelf en in haar kunnen. Een meisje dat nieuwsgierig is, nieuwe mensen en nieuwe dingen wil leren kennen en ontdekken. Een meisje dus met een hele sterke eigen pit.

Wij kunnen er van alles in stoppen, aanbieden, uitlokken, stimuleren en voor doen.

Maar zonder dat geloof in jezelf, wordt het heel moeilijk als je zo belemmerd wordt door de natuur..

 

© Leontien Sauerwein