Toen mijn zoon klein was, heb ik ooit in grote stelligheid beweert dat ik hem pas liet logeren als hij in staat was ons te bellen dat hij naar huis wilde….. Natuurlijk hebben we dat niet gehaald, en is hij ver voordat hij kon praten al bij oma gaan logeren. Dat paradijs kon ik hem niet onthouden. We hebben er nog lang om gelachen.
Toch zegt het ook iets over de bescherming die we onze kinderen willen geven en geven in deze tijd. We letten goed op het kostbaarste in ons leven, we willen weten waar ze zijn… ik begreep laatst dat er zelfs apps bestaan die je op de telefoon van je tienerdochter installeert en waarmee je in de gaten kunt houden waar ze is. De vader die mij dit uitlegde, vertelde met droge ogen in welke clubs zijn dochter de avond ervoor was geweest en hoe laat ze was gaan slapen bij een vriendin thuis. Ik vind zo een inbreuk op de privacy van je kind een affront, maar het zegt wel iets over deze tijd…. We monitoren waar onze kinderen zijn en geven ze zeker niet zomaar mee aan iemand die we niet kennen.
Ik moest hieraan denken toen ik mijn dochter deze week op de taxi-bus naar haar school zette. Vervoer is onontbeerlijk als je een zorgintensief kind hebt. De kinderen komen van heinde en ver, veelal ook van buiten de stad, met bus of taxi naar school. Vervoer ontlast het gezin van een zorgintensief kind en geeft een enorm heldere structuur aan de dag voor het kind zelf. Sterker, de eerste week bracht ik ons vlindertje nog zelf naar school, maar na twee dagen gebaarde mijn dochter al of ze niet met de bus naar huis kon. Of je nu verstandelijk beperkt bent of niet, je wilt doen wat de rest ook doet, in haar geval “met de bus naar huis”. Kortom, vervoer hoort erbij.
In een stad van de omvang als de onze, is dergelijk leerlingenvervoer aanbesteed aan een grote partij, die vervolgens de ritten weer onder-aanbesteed aan allemaal kleine bedrijven. Het is een bont gezelschap aan taxi´s en busjes wat dagelijks voor haar school verschijnt om de kinderen te brengen en halen. Allemaal kinderen die vooral gebarentaal spreken, een taal die de chauffeurs niet spreken. Ze kunnen dus vaak niet communiceren met degene die hen thuisbrengt. En diegene is ook niet opgeleid om te werken met hun beperkingen.
Mijn zoon is negen jaar en weet al behoorlijk goed wat er in de wereld te koop is. Wij wonen op een steenworp afstand van zijn school en geven hem zo veel mogelijkheid zelfstandigheid. Toch brengen en halen wij hem nog naar school. Net als alle andere ouders doen, een vanzelfsprekendheid waar niemand van opkijkt en die ik ook niet zou willen veranderen.
Maar het zette me wel even aan het denken toen ik me realiseerde dat ik iedere dag van mijn dochter verlang dat zij in een taxi stapt en meegaat met iemand die zij en ik niet kennen en met wie ze niet kan praten, zeg maar mee te gaan met een onbekend iemand die Japans spreekt….
Wie is hier nu dapper?
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 