Vier jaar geleden ben ik gestopt met werken en een jaar later gaan studeren. Een functie met veel verantwoordelijkheid dichtbij de lokale politiek viel niet te rijmen met een zorgintensief kind. De keuze om te stoppen was dus snel gemaakt. Wat de keuze vergemakkelijkte is dat ik al langer niet zo lekker in mijn laatste baan zat. Ik was in mijn werk zoekende naar betekenis die meer bij me paste. Ik nam met weinig moeite afscheid van een werkomgeving waarin de focus – geheel terecht – vooral op resultaten gericht is, terwijl voor mij het proces en de menselijkheid daarin veel belangrijker waarden zijn.
Gek genoeg kreeg ik door zo abrupt te stoppen ook de kans mijn toekomst opnieuw vorm te geven. Die kans heb ik allereerst en uitsluitend, te danken aan mijn man die zonder enige aarzeling de volledige verantwoordelijkheid voor de zakelijke kanten van ons behoorlijk uitgebreide gezin op zich nam, terwijl hij net een nieuwe onderneming was gestart. Ik ben hem nog dagelijks dankbaar voor die onvoorwaardelijke steun. De noodgedwongen stap bood mij tegelijkertijd ineens een “window of opportunities” en ik besloot een andere weg in te slaan. Ik ging Pedagogiek aan de UvA studeren en tweeënhalf jaar later ben ik daarnaast de post HBO-opleiding Omgaan met Verlies en Rouw van het Land van Rouw gestart. Mijn toekomst ligt in een eigen praktijk waarin ik mensen wil begeleiden die zich geconfronteerd zien met een groot verlies.
Het voordeel van student zijn is dat je een hele zomervakantie vrij bent. Met jonge kinderen ben je dan ook meteen verlost van een hoop logistieke problemen en ik heb dus al drie heerlijke zomers achter de rug waarin ik samen met de kinderen in een traag mooi weer vakantiesfeertje terug zakte. Ik kan dat best goed, vrij zijn, een beetje beangstigend goed dacht ik wel eens. Ik ben zeker niet veranderd in een vrouw die alleen maar over de kinderen kan praten, maar dat enorm relaxte langzaamaan tempo in de zomer leek soms wel verontrustend veel op het tempo van mijn gepensioneerde ouders…
Tot deze zomer. Doordat ik alleen nog maar mijn Bachelorscriptie hoef te schrijven begon de studie niet meteen aan het einde van de schoolvakantie: ik had daarmee negen in plaats van de gebruikelijke acht weken vrij. En in die ene week extra wreekte zich de vrijheid… Doordat het gezin eerder dan ikzelf weer in het gewone ritme schoof, beperkte mijn dagelijkse taak in die laatste week zich tot de logistiek van het gezin en … niks anders….
Ik ben niet echt gemaakt voor het huishouden: na vier jaar thuis zijn mijn kookkunsten er weliswaar enorm op vooruit gegaan, maar manlief en de kinderen moeten nog altijd in bergen schone kleren zoeken naar twee bij elkaar passende sokken…
Het duurde maar een weekje, maar dat was genoeg om in diepe chagerijnigheid weg te zakken. Ik begon aan alles en vooral mezelf te twijfelen en zelfs ruzie met mijn omgeving te maken.
Het duurde maar een weekje… want toen moest ik aan mijn begeleidend professor uitleggen welk onderwerp ik had gekozen en waarom dat zo geschikt was.
Het was bijna ontluisterend: vanaf het moment dat ik mijn laptop weer startte en de databanken van mijn vakgebied opende, kwamen mijn vrolijkheid en tempo weer terug. Moeiteloos vouwde ik die avond bergen was weg, onderwijl een halve scriptie uitdenkend. Lachend bracht ik de dag erop de kinderen naar school, om vervolgens gelukzalig achter het scherm te schuiven om een eerste opzet uit te werken. Weg chagerijnigheid en het gezin kon weer op mijn gewone mildheid rekenen… Ik denk met pijn in het hart aan al die vrouwen, onder wie mijn schoonmoeder, die nimmer de kans gegund werd hun intellectuele capaciteiten volledig te benutten.
Intellectuele arbeid, het is echt een levensbehoefte…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 