Mijn zoon zit op atletiek. Een sport die aanvankelijk helemaal niet zo in onze gedachten zat. Totdat mijn man zich realiseerde dat balsporten…: het is gewoon niet echt “hun ding”. Leuk voor na school, dan trappen of slaan ze graag een balletje mee, maar in wedstrijdverband zijn de technische eisen die atletiek aan je stelt, veel interessanter. Het is een soort ideale combinatie van nadenken en fysieke inspanning. De regels zijn precies en worden altijd, echt altijd, tot op de millimeter nauwkeurig gehandhaafd: heel duidelijk, altijd rechtvaardig, geen gemarchandeer, bijdehand gedrag valt hier totaal uit de toon; allemaal hele prettige bijkomstigheden.
Wat ik er persoonlijk ook heel leuk aan vind is dat de competitiedrang uitsluitend via je motivatie wordt gestimuleerd: mijn zoon zit nu in het wedstrijdteam en de toegang daartoe selecteren ze op motivatie. Je motivatie moet overigens wel behoorlijk hoog zijn, want anders hou je de drie trainingen per week echt niet vol. Die zijn behoorlijk pittig, zeker nu ze in de winter crosstrainingen in het bos (modder!) doen, afgewisseld met krachtoefeningen waar ik wit van wegtrek. Het grappige effect is dat kwaliteit zich daarmee vanzelf uit selecteert, maar ieder kind in elk geval de kans krijgt het maximale uit zichzelf te halen.
Een verademing vind ik, in een maatschappij waar kinderen al vroeg moeten presteren, met de onvermijdelijke onderlinge vergelijkingen als gevolg (welk team zit jij? Oh ik zit in het eerste…). Zelf ben ik heel slecht in competitie. Zeg één keer tegen mij: “zullen we, wie de eerste…?” en ik bevries onmiddellijk. Zodra iemand ergens wil winnen, stap ik uit de groep of situatie. Dat gaat zelfs zover dat toen ik met mijn vader een keer tachtig kilometer zou fietsen, de gedachte dat ik mijn eigen grens hier moest overwinnen alle kracht uit mijn benen weghaalde. Ik vind het verschrikkelijk, die zucht naar winst of overwinnen. Ik ben veel meer geïnteresseerd in de weg naar het succes toe en of je elkaar dan nog steeds een beetje aardig vindt. Ondertussen heb ik de laatste jaren enorm veel grenzen van mezelf geslecht en moeilijkheden overwonnen, maar zodra je het “wedstrijd” noemt, haak ik af…
Een paar weken geleden waren de clubkampioenschappen van de atletiekvereniging. Alle wedstrijden worden aangemeld bij de Atletiekunie en de resultaten worden vervolgens bijgehouden op een website. Daarop kun je ook je persoonlijke ontwikkeling in een grafiek te zien: super-professioneel zo´n overzicht met stijgende en dalende lijnen. Er waren vijf verschillende onderdelen. Mijn zoon had zich ten doel gesteld om al zijn persoonlijke records te verbeteren. Dat lukte met vlag en wimpel: iedereen apetrots.
Maar we waren helemaal tros toen hij juichend thuiskwam en naar papa riep:
“Ik ben op elk onderdeel beter geworden! Kijk maar naar mijn persoonlijke ontwikkeling!”
Als dat geen mooie levensles is
dat het doel is jezelf steeds een beetje verder te ontwikkelen…
Daar heeft hij nou echt wat aan in zijn leven…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 