Vlindertje

We hebben nog een vlindertje in onze familie. Een kwetsbaar dapper vlindertje dat na korte tijd weer van ons is weggevlogen. Onze dierbare neef en nicht hebben hun te vroeggeboren dochter verloren. De wereld bleek te hard voor haar. De crematie was afgelopen week.

Ik heb lang getwijfeld of ik erover zou schrijven. Zulk diep verdriet heeft geen woorden. Maar misschien wel juist het ontbreken van woorden maakte dat ik er toch over wilde schrijven. Om op mijn gebrekkige manier een klein monumentje voor haar op te richten. Voor dit kleine kwetsbare vlindertje. En eigenlijk ook voor haar ouders.

Want, al heb ik haar nooit gezien, ik heb toch het gevoel dat ik haar ken. Onze neef en nicht zijn er op bewonderenswaardige wijze in geslaagd de crematie zo vorm te geven dat het volledige verhaal van haar korte leven, voor en na de geboorte, is geschetst. Het verhaal waarmee wij haar leerden kennen, en waarmee wij afscheid van haar namen.

Niet iedereen kan dat. Wanneer zo een verdriet het leven raakt zijn er altijd mensen die wegblijven of het kleiner proberen te maken. Met name dat laatste vind ik niet te verkroppen. Tot ik mij deze week realiseerde dat het voor deze mensen zelf erger is. Omdat het meestal mensen zijn die niet met hun gevoel overweg kunnen.

Maar zij wel. Dit gezin wel. Het is indrukwekkend als mensen zo diep op de bodem van hun verdriet, boven zichzelf weten uit te stijgen om het verhaal van hun dochter, hun zusje te vertellen. Het verhaal van een klein dapper meisje dat zo welkom was. Van wie wij állemaal hadden willen genieten, die wij hadden willen koesteren, maar die niet voldoende toegerust bleek voor de harde wereld waarin wij leven.

Dankzij dit sterke gezin kunnen wij haar nu herinneren als een lief, klein, dapper vlindertje. Zij raakte via hun verhaal ons allemaal even aan.

Dag meisje…

 

© Leontien Sauerwein