Sinterklaas…

Sinterklaas is weer in het land. Wij zijn fervente Sinterklaasvierders, daar heb ik al eens over verhaald. Je schoen zetten doe je bij ons niet zomaar; dan komen er Rommelpieten langs die het hele huis overhoop halen of het Paard van Sinterklaas dat niet alleen de appel in je schoen maar meteen de hele fruitschaal opeet. Ik denk dat dat de echte reden is waarom mijn zoon al twee jaar niet meer gelooft, maar zijn ouders pas deze zomer daarvan op de hoogte stelde (wij voelden ons net zo bekocht als menig kind dat uit de droom geholpen wordt door zijn ouders).

Ook de Pietendiscussie bleek niet aan onze zoon voorbij te zijn gegaan, inclusief de herkomst in de slavernij, het was hem allemaal bekend. En zoals kinderen dat doen stelde hij nuchter vast dat het dus gewoon Kleurenpieten moeten zijn, “want met Zwarte Piet worden mensen gepest”.
Zonder geloof en met Kleurenpieten vieren wij dus ook dit jaar weer Sinterklaas; we trekken nu allemaal lootjes en de eerste surprise is al af. Het Sinterklaasvuur is door mijn man volledig overgebracht op zijn zoon…

Ons vlindertje wordt eind dit jaar vijf jaar en met enige weemoed bereidde ik me voor op een Sinterklaasfeest zonder gelovers. Ik schatte in dat het feest net als vorig jaar een beetje aan ons vlindertje voorbij zou gaan. Maar oh wat rekende ik daar mis.

De afgelopen weken was een gebarenfilmpje van een Sinterklaasliedje opgedoken op internet. En ergens is daar een vuurtje aangewakkerd. Een vuurtje dat verder werd aangewakkerd toen haar broer zaterdag de intocht van Sinterklaas voor haar opzette. Pal voor de televisie gebaarde ze enthousiast: “Sinterklaas!” onmiddellijk gevolgd door “Cadeautjes!”
(hoe ze het voor elkaar krijgen, reclamemensen, weet ik niet, maar ons meisje dat verstandelijk beperkt is, niet kan praten en slecht hoort, legde feilloos de link tussen Sinterklaas en cadeaus….).

´s Avonds mocht ze haar schoen zetten. Met grote ogen keek ze naar haar broer die voordeed hoe je dat doet, compleet met mandarijn en een appel voor het Paard. Ook het liedjes zingen kon op grote instemming rekenen. Zij raakte steeds enthousiaster. Verwachtingsvol keek ze me aan: “cadeautje?” …. Maar toen ik uitlegde dat het cadeautje pas de volgende ochtend zou komen, moest ze hartverscheurend huilen. Als je geen tijdsbesef hebt, is morgen een onbegrijpelijk begrip….

Het vuur ontvlamde echter volledig toen haar broer haar de volgende ochtend mee naar beneden nam. Ze pakten het cadeautje uit, dat was leuk, maar het allerleukst was het toen broerlief haar een Sinterklaaspak aantrok. Alsof ze in trance was, liep ze woest gebarend door het huis: Sinterklaas, dankjewel, cadeautjes, mijter, Sinterklaas….

Sinterklaas is er echt…