Intens

Vanmiddag waren wij door Stichting Smiles uitgenodigd voor de theatervoorstelling Botje. Een geestig stuk voor 4 jaar en ouder, wat door zijn diepere lagen ook voor ouders enorm genieten is. Wij waren uitgenodigd via de school van ons vlindertje. Stichting Smiles had ervoor gezorgd dat bij deze voorstelling doven- en slechthorenden tolken aanwezig waren. Zodat ook deze kinderen een keer naar het theater kunnen.

Inderdaad. Ik heb mij lang ook helemaal niet gerealiseerd dat je zelfs met gehoorapparaat of andere technische ondersteuning, toch een heleboel mist. En dat betekent onherroepelijk sociale uitsluiting. Stichting Smiles stelt zich daarom ten doel kinderen met een beperking een kans te geven deel te nemen aan activiteiten die voor andere kinderen zo vanzelfsprekend zijn. Hoe simpel kun je het houden, om echt verschil te maken…

Wij hadden een beetje twijfel of de voorstelling ook geschikt was voor ons vlindertje, in leeftijd weliswaar 4 jaar, maar mentaal niet… Maar wat een schot in de roos! De voorstelling vertelt het verhaal van het huis van mevrouw Botje waar alles op zijn Botjes gaat. Ons vlindertje heeft volgens mij het verhaal nauwelijks meegekregen (maar welke vierjarige heeft dat wel, merkte mijn echtgenoot nuchter op), maar genoot enorm van de acteurs die met muziek, mime en mimiek, en dans, een geweldige voorstelling speelden.

Vanaf het moment dat het licht in de zaal uit en op het podium aanging, zat zij ademloos te kijken en te luisteren. Naar alle bewegingen, naar de muziek, naar de grappige manier waarop de telefoonreparateur aan de snoeren in het huis trok, naar de prachtige liedjes van mevrouw Botje. Van opwinding kirde ze het soms uit, of draaide zich met een ruk naar me toe om met gebaren uit te leggen wat ze zag. En – zoals dat hoort – klapte ze aan het eind zoals doven- en slechthorenden dat gewend zijn: met zwaaiende handen!

Op de terugweg vroeg ik me af wat me zo ontroerde. Het was zeker het enthousiasme, en ook de dapperheid dat ze zich gewoon maar in iets totaal onbekends had gestort (wie had dat twee jaar geleden gedacht?). Maar het was vooral de intensiteit waarmee ons vlindertje de voorstelling beleefde en thuis opnieuw beleefde.

Als je cognitie, je ratio, niet zo prominent aanwezig is in je leven, dan zet je andere zintuigen open om je te verstaan met je omgeving. En vandaag keek ik naar haar en dacht: jij ervaart deze dag met veel meer zintuigen en daarmee veel intenser dan ik als rationeel gestuurde volwassen vrouw doe…

En die overgave gaf mij een intens gevoel van geluk…

 

© Leontien Sauerwein