Vijf! Wat een geschenk!

Vijf jaar geleden werd ons vlindertje geboren. ´s Ochtends was ze daar. Ons meisje. Zo klein. Op haar geboortekaartje schreven wij “Wat een geschenk!”.

Wat waren wij toen nog onwetend van wat ons te wachten stond. Want het was allemaal helemaal niet meteen duidelijk. Alhoewel dat ook niet helemaal waar is. Er is een filmpje van haar gemaakt die eerste dag. En toen ik dat later terugkeek heb ik zo zitten huilen. Want je ziet het… haar blik… zo kwetsbaar, zo niet voorbereid op deze wereld, zo… zo anders eigenlijk. En ja, ik weet het, iedere pasgeboren baby is kwetsbaar, en niet voorbereid op deze wereld, maar die blik. Die blik sneed me door de ziel … zo anders…

We zijn nu vijf jaar later en oh wat is dat ook anders! Zo anders dan we lang gedacht hebben. En niet, omdat ze nu op het speciaal basisonderwijs zit en goed gaat. Dat is het niet, want om eerlijk te zijn is haar perspectief slechter dan ik diep van binnen lang ben blijven hopen. En mijn diepste zorg is niet minder geworden in de loop der jaren. De vraag “hoe gaat het met haar als wij er niet meer zijn?”, blijft mijn grootste nachtmerrie in donkere nachten. En zeker, het stelt me gerust dat we zoveel liefdevolle familie en vrienden hebben en dat een aantal van die familieleden zich bereid heeft verklaard de zorg voor haar én voor onze zoon op zich te nemen, als wij er niet meer zijn. En ik wil ook zeker niet beweren dat ik alleen maar perfecte zorg en liefde en opvoeding geef (hell no!), maar…. ik kan tegelijkertijd van niemand vragen op te brengen wat ik opbreng… simpelweg omdat ze onderdeel van mijn zijn is.

Toch was deze vijfde verjaardag anders… Hij was vreugdevoller en hoopvoller, meer  dan ooit. Omdat… omdat ze toen ik haar kamer ´s ochtends in kwam meteen gebaarde “jarig, feest, cadeautjes”, omdat ze zo genoot van het versierde huis, omdat ze zo duidelijk haar voorkeuren bij verschillende cadeaus liet zien, omdat de verjaardagsmuts die juf had gemaakt de mooiste was (ik denk dat we die de hele vakantie op zullen hebben), omdat ze ineens hele zinnen begon te gebaren, omdat ze echt de koningin van het feest was, zoals dat hoort als je vijf wordt…

Maar vooral, ja echt vooral, omdat wij een meisje zagen dat echt overstroomt van levenslust…! Een meisje dat intens geniet van het leven zelf! Die ervoor gaat, met alles wat ze heeft. Zich volledig in het leven stort. Tegen alle belemmeringen in, kiest zij voor het leven….

Een meisje dat daarmee zoveel hoop geeft…

Dus inderdaad… wat een geschenk!

Ik wens u fijne liefdevolle feestdagen. En in 2018 gewoon een beetje van die levenslust van ons vlindertje… dan komt het met de rest wel goed..! Tot 7 januari!

 

© Leontien Sauerwein