Stralend keek ze me aan toen ik de deur van de bus opendeed. Met even stralende gebaren maakte ze me duidelijk: we hebben een logee dit weekend. Puk. De handpop van school. Door Puk leren de kinderen alledaagse zaken (Puk kleedt zich aan), maar ook ruimtelijk inzicht (de schoenen passen en de muts niet). Iedere week mag Puk mee met een van de leerlingen, compleet met koffer, pyjama, tandenborstel en voorleesboekje. Dit weekend bij ons. En dus slaapt Puk in een poppenbedje naast het bed van ons vlindertje en draait al het hele weekend mee in het gezinsprogramma (op zondag de hele dag in pyjama, want hij had gele vla op zijn kleren gemorst toen hij gevoerd werd….).
Haar enthousiasme ontroerde me enorm. Zo blij, zo ontzettend blij dat er iemand mee naar huis kwam… en tegelijkertijd raakte die blijdschap me ook.
Want de jongere broertjes en zusjes van klasgenoten van mijn zoon zie ik het afgelopen jaar allemaal naar school gaan en vriendjes maken. Samen met de daarbij behorende speelafspraken. Dat proces verloopt op een natuurlijke manier, zeker als de stress bij de ouders er vanaf is omdat dit de tweede of derde is. Zo´n natuurlijk proces is ons vlindertje niet gegeven. Ze gaat met de bus, dus wij ouders zien elkaar maar af en toe en we wonen ver van elkaar: speelafspraken zijn dan niet zo makkelijk gemaakt. Ook het gegeven dat alle kinderen in haar klas, inclusief zijzelf, mentaal veel jonger zijn dan hun leeftijd, helpt niet. Daar komt bij dat een deel van haar peers lang niet zo sociaal gericht is, als ons vlindertje is. Dat samen zijn een hoop hobbels te nemen.
Haar sociale netwerk is al langer een van mijn achilleshielen. Ze legt zo graag contact, is zo gesteld op andere mensen, maar is zelf zo moeilijk te begrijpen met haar slordige gebarentaal en haar associatieve gedachtenkronkels. Gezonde kinderen haken dus snel af (want afwijkend is stom). En alhoewel zij daar geen openlijk verdriet bij toont, zie ik het onbegrip, de teleurstelling in haar ogen…
Wij zijn gezegend met een grote familie met veel kinderen in dezelfde leeftijd als ons vlindertje. Ik ga zoveel als mogelijk naar de verjaardagen van al deze kleine neefjes en nichtjes. Primair omdat ik enorm gesteld ben op mijn neven en nichten en hun kinderen. Maar eerlijk is eerlijk, ook omdat ik hoop dat daarmee op natuurlijke wijze ons vlindertje onderdeel van het leven van mijn kleine neefjes en nichtjes wordt. Mijn hart stroomde dan ook over toen een van onze nichten mij vertelde dat haar zoon had gezegd dat ons vlindertje “er toch gewoon bij hoort mama”.
De komst van Puk dit weekend deed mij beseffen dat het belangrijk is haar sociale contacten te blijven stimuleren, en dat ik daar moeite voor moet blijven doen.
En dus heb ik de moeder van een klasgenootje geappt of haar zoon een keer wil komen spelen. Een enthousiast antwoord volgde.
Het zal een hele toer zijn om die afspraak logistiek georganiseerd te krijgen
maar de stralende blik in haar ogen is het me nu al waard…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 