Tien jaar levenservaring

En toen was hij 10 jaar! Onze zoon! Deze voorjaarsvakantie werd hij tien. Ineens in de dubbele cijfers en het voelt ook ineens zoveel ouder en wijzer. We gaan een nieuwe fase in. Ieder ouder zal herkennen dat je dan ook terugdenkt. Terugdenkt aan dat moment tien jaar geleden toen hij er ineens was. En aan de jaren daarna. Dat deden wij natuurlijk ook. We gingen ze langs, al die mooie en ook moeilijke momenten.

Hoe we begonnen met een valse start: hij werd geboren met een schisis, waardoor we ineens zijn eerste vijf dagen in het ziekenhuis doorbrachten. Vijf dagen waarin hij meer onderzoeken moest ondergaan dan ik in mijn hele leven heb ondergaan (en ik ben met mijn tumor ook niet onderbedeeld): ik heb er nog spijt van dat ik daar toen geen stokje voor heb gestoken… Hoe in de jaren erna nare operaties volgde, waarbij eenmaal een overijverige verpleegster hem te veel morfine op de uitslaapkamer gaf, waardoor hij stopte met ademen en met z’n 5,5 jaar wakker werd op de Intensive Care. Iets wat af en toe nog terugkomt…

Hoe zijn leven compleet overhoop gegooid werd toen zijn zusje werd geboren. Een zusje waar hij zo naar had uitgekeken, al had hij natuurlijk liever een broertje gehad. Maar nu was het niet alleen een meisje, maar werd hij door de omstandigheden ook nog gedwongen om zich aan te passen. Juist in een levensfase waarin je als kind net je eigen innerlijk begint te ontdekken, waarin je leert ervaren en benoemen wat je voelt, ontstaat er zoveel stress in huis. En nog steeds moet hij meer inleveren dan zijn leeftijdsgenoten…

Maar we keken ook terug op de mooie momenten. De vakanties, de familieweekenden waarvan hij zo kan genieten, de logeerpartijtjes bij oma, de feestjes, hoe heerlijk hij met zijn vriendjes kan spelen.

En die terugblik ging over in een terug- en vooruitblik op zijn eigenschappen.

Hoe hij als tweejarige al zo wijs was en tegen zijn vader zei: “papa, ik denk altijd iets…”. Een opmerking waar mijn vader nog altijd van opstijgt van trots…
Hoe hij zijn vader in de maling neemt met woordgrappen of het in de gaten heeft als die hem in de maling neemt. Iets waarover zijn oudste zus van 23 jaar altijd verzucht dat haar kleine broertje papa nu al door heeft, terwijl zij er nog geregeld in stinkt…
Hoe hij kan genieten van sporten, en al helemaal van de gouden plak en beker die hij bij de skiwedstrijd deze week won. Hoe dapper hij is in situaties die niet makkelijk of best spannend zijn. Toen hij laatst ineens zo’n zes kilometer van huis ontdekte dat zijn training niet doorging, en hij gewoon in zijn eentje naar huis fietste langs een vrij onbekende route en op de vraag van zijn vader of hij niet bang was geweest, antwoordde: “Nee hoor pap, van grote dingen raak ik niet in paniek, alleen van kleine dingen…”. Hoe doortastend hij optreedt als er paniek is: menig sonde van zijn zusje bleef zitten omdat hij adequaat ingreep. Hoe empathisch hij is, naar zijn zusje, maar ook naar andere kinderen.

Met trots, liefde en weemoed blikten we terug. Tien jaar leven. Tien jaar ervaringen.
Ik weet niet of het een met het ander te maken heeft, maar wij hadden het gevoel dat die niet geringe tegenslagen hem ook wat gegeven hebben voor de toekomst…

Tien jaar levenservaringen.

Hoezeer ik hem ook een rimpelloze jeugd gun, ik troost me met de gedachte dat juist die levenservaringen hem zullen helpen in die puberjungle van de komende tien jaar…

Nu nog zien of wij daar ook klaar voor zijn…

© Leontien Sauerwein