Ons vlindertje had een valse start. Indertijd dachten we nog dat het bij een valse start zou blijven. Niets deed ons vermoeden hoeveel zorg er nog na zou komen, ons vlindertje met haar verstandelijke beperking en een spraak/taalprobleem. Maar dat maakt die start niet minder vals. Toen ze amper tien dagen oud was zaten we op de eerste hulp, omdat ze ondervoed was. En alhoewel wij met onze zoon en zijn schisis al de nodige ziekenhuiservaring hadden opgedaan, viel het ons enorm rauw op het dak.
Ik moest van de week terugdenken aan die eerste weken. Ik hoorde op de radio iemand praten over het verschil tussen goede en slechte artsen. De analyse is me ontgaan, want ik dwaalde af naar die eerste weken. Hoe ontredderd we daar in een kamertje zaten, met al die mensen die in en uitliepen en ons vragen stelden en ons piepkleine vlindertje aan onderzoeken onderwierpen waar ze van in paniek raakte. Maar ook aan de rust die over ons kwam toen die ene arts binnenliep. De hoofdarts. Die heel rustig met ons praatte en helemaal geen onderzoeken deed, maar wel de juiste beslissing nam.
Later die dag moesten we toch opgenomen worden en verhuisden we naar de kinderafdeling. De zaalarts kwam langs, want wij hadden vragen over het beleid. We werden ongemakkelijk van haar en de rust die we gevoeld hadden glipte uit onze vingers. Wat bevreesd vroegen we aan de verpleegster of deze arts al langer hier werkte en zij legde ons uit dat het een heel kundig arts was. En toch waren wij er niet gerust op…
Tot mijn man zei: “Ze keek niet. Ze keek niet naar ons vlindertje. Ze heeft met mij gepraat, maar ons vlindertje geen blik waardig gegund….”.
En toen realiseerde ik me ineens dat die hoofdarts eerder op de dag mij juist geen blik waardig had gegund. Hij had me het hele consult niet aangekeken en mijn man ook niet. Al die vragen stelde hij zonder naar ons te kijken. En toch stelden wij onmiddellijk al ons vertrouwen in hem.
Omdat hij de hele tijd naar ons vlindertje keek. Heel goed keek. En keek. En keek. En op basis daarvan de juiste beslissing nam….
Daarom waren wij zo rustig geworden van hem. Daarom hadden we onmiddellijk ons kostbaarste bezit in zijn handen gelegd.
Hier was een arts aan het werk die echt naar ons vlindertje keek. Die haar zag staan, als mens.
Gaat het daar niet altijd om in het leven?
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 