Lotgenoten

Lotgenoten… ik ben een beetje ambivalent ten opzichte van het begrip. Het heeft iets passiefs: het lot dat je overkomen is. Ik houd niet zo van zo denken. Terwijl die spontane chromosoommutatie van ons vlindertje ons natuurlijk wel is overkomen… Daar hadden we niet om gevraagd, die wilden we niet. Hoezeer het haar gedrag ook bepaalt en daarmee ook onderdeel van haar identiteit is, ik had haar toch erg graag een makkelijker toekomst gewenst. Dus zeker die afwijking en alles wat daarbij komt, is ons overkomen.

Maar “het is me overkomen” is tegelijkertijd veel te passief. Want de kern is volgens mij de vraag hoe je kiest om te gaan met datgene dat je overkomt (dat is volgens mij überhaupt de kern van het leven, hoe je er mee omgaat). En in die keuze zit juist weinig van het lot en juist veel van jezelf.

Dus lotgenoten… ik verzet me er een beetje tegen.

Tot je een lotgenoot ontmoet….

met wie één blik uitwisselen genoeg is. Bij wie je voelt dat als zij zegt dat ze begrijpt wat je bedoelt, zij echt begrijpt wat je bedoelt. Iemand die jouw wirwar van gevoelens onder woorden weet te brengen, omdat ze hetzelfde voelt. Iemand die niet schrikt van zwarte en donkere gedachten, omdat zij dezelfde gedachten heeft. Iemand dus met wie je het hele ingewikkelde arsenaal aan gevoelens dat je hebt als je een zorgenkind krijgt, kunt delen.

Dus lotgenoten… ik weet het niet…
Misschien is gevoelsgenoten een betere term…

In elk geval koester ik ze…