Het was een heerlijk Paasweekend en toch ben ik behoorlijk afgepeigerd. De vrije dagen voelen vaak als hard werken. Hard werken om er ontspannen dagen van te maken. In de loop van het weekend begon ik me af te vragen waar het hem nu in zit.
Wat niet helpt is dat ons vlindertje er niet zo goed mee overweg kan, met vrije dagen. Het schema is niet hetzelfde. Nu hoeft dat voor ons vlindertje ook niet persé, elke dag hetzelfde. Ze kan behoorlijk goed overweg met nieuwe situaties en nieuwe mensen. Vindt ze echt heel leuk en het is dan reuze gezellig met haar. Maar bij een schema wat niet hetzelfde is, is het tegelijkertijd niet altijd duidelijk wat het dan wel wordt. En precies daar kan ze niet goed mee overweg: met die onduidelijkheid.
De oplossing ligt voor de hand: structuur aanbrengen en consequent duidelijk uitleggen hoe de dag eruit gaat zien. Makkelijk, zou je zeggen. Maar in praktijk zitten daar voor mij toch wat haken en ogen aan. Ik hou van structuur, maar als mijn zoon een goed verhaal wil vertellen, wijk ik onmiddellijk van het geplande schema af om daar tijd voor te maken. En consequent… er is niemand die me daarvan zou betichten… Mijn eigen ochtendritueel wisselt elke dag al een beetje. Hoe moet ik dan een vast patroon bedenken, daaraan vasthouden en ook nog elk stapje helder uitleggen? Daar komt bij dat hoe gedetailleerder je de dag uiteenzet op een communicatiebord, hoe onoverzichtelijker het wordt.
Nee, ik ben veel meer van de sociale kanten van het leven. Laat mij maar lachen of huilen met die kinderen. Of zoals mijn zoon het laatst verwoordde: “jij luistert echt en denkt dan mee over een oplossing”….
Dat is een enorm compliment, maar niet persé gestructureerd, consequent en duidelijk… In de dagelijkse beslommeringen van de dag vind ik duidelijk zijn dus een hele opgave… Ik krijg het niet in mijn systeem. Het bezorgt me stress en dat heeft onmiddellijk zijn weerslag op ons vlindertje… Ik vind het dus hard werken die vrije dagen. En ik zie dus ook een beetje op tegen de komende vrije dagen en vakanties…
Ergens denk ik dat ons vlindertje er ook tegenop ziet. Elke vakantie vraagt ze na een paar dagen of ze nu eindelijk weer naar school mag… Wij hebben dat lang beschouwd als een bevestiging hoe leuk haar school is. Wat het ook is. En het is daar ook veel duidelijker. Dat is ook heel fijn. Maar er zit nog een derde kant aan die ik me pas dit weekend realiseerde…
Op school spreken ze net zo goed gebarentaal als zij. En dat is beter dan wij het kunnen, want wij lopen toch steeds achter. Op school wordt ze dus beter begrepen dan thuis, want ik ken niet altijd de gebaren die zij daar oppikt. En dus ontstaan er dagelijks misverstanden tussen ons… En dat is niet fijn… als mama niet begrijpt wat je bedoelt. Dat maakt onrustig en als je taal niet begrepen wordt, ga je jammeren…
Ze wil dus graag begrepen worden, en écht gezien in haar wensen en gevoelens…
Kijk…
en daar kan ik dus wél wat mee….
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 