Uit logeren met kopzorgen

Afgelopen weekend waren wij met mijn zwagers en schoonzussen naar Berlijn. Zo’n reis is om naar uit te kijken en tegelijkertijd een organisatorische uitdaging, omdat ons vlindertje en haar broer ergens moesten worden ondergebracht. De paar keer eerder dat we weggingen hadden we alle dagen oppas bij ons thuis, maar dat was om allerlei redenen nu niet mogelijk. En dus gingen ze het weekend voor het eerst logeren bij mijn broer en schoonzus.

Wanneer ik eenmaal op reis ben kan ik het goed loslaten, maar de aanloop van zo´n het weekend kost mij veel kopzorgen. Ik vroeg mij bij terugkomst af waarom. Natuurlijk: je vraagt nogal wat van een gezin, als je twee kinderen te logeren brengt, waarvan één gehandicapt is en het leeftijdsverschil vijf jaar: hun snelheid en behoeften zijn zo verschillend… Maar de oplossing bij broer en schoonzus voelde meteen goed en zij hadden er zin in.

Pas toen ik deze week de column van Elise van der Plas voor Lotje & Co (https://www.lotjeenco.nl/wat-niemand-weet/) las, realiseerde ik me dat de kopzorgen eigenlijk op een ander niveau zitten. Elise beschrijft heel treffend waarom ouders met een zorgintensief kind anders zijn. Een van de redenen: we vragen niet graag om hulp omdat, in haar woorden: “Heel eerlijk? We denken dat je het niet kan”. En in die laatste zit het hem, alhoewel ik hem niet meteen herkende…

Elise heeft een zoon heeft met veel medische zorgbehoefte waardoor zij een volleerd verpleegster is. Ons vlindertje heeft die zorg niet, en dus dacht ik aanvankelijk dat deze niet voor mij opging. Maar daarin vergiste ik me…. Want ook ik ben volleerd in de zorg voor ons vlindertje. Zij kan niet praten en alleen ik begrijp de meeste tijd wat ze wil zeggen, zij kan helemaal overstuur raken en alleen ik kan haar dan kalmeren, en zij kan haar behoeften niet goed uitdrukken en alleen ik voel intuïtief aan waar die behoefte zit. En dus denk ook ik dat anderen het niet kunnen. Ik doe hiermee opa, oma en de oppas totaal geen recht, maar als ik heel eerlijk ben is dit bij zo’n lang weekend weg wel mijn diepste emotie. En dus kost de aanloop van zo’n weekend mij veel kopzorgen en slapeloze nachten.

Gelukkig komt er af en toe een lang weekend Berlijn langs waardoor ik gedwongen word mijn kinderen te laten logeren. En dan blijkt mijn diepste emotie heel begrijpelijk en terecht, maar niet altijd gegrond in de realiteit… Want ons vlindertje had zich heel goed vermaakt in dit andere gezin en met de communicatie was het ook goed gekomen, omdat mijn broer en schoonzus zich in de loop van het weekend flink bekwaamd hadden in gebarentaal. Maar het sterkste bewijs dat ik er soms naast zit, kwam de ochtend van vertrek terug naar huis…

toen mijn broer ons vlindertje in woord en gebaar uitlegde dat ze weer terug naar huis ging…

en zij zich huilend in zijn armen stortte, omdat ze helemaal niet naar huis wilde…

Anderen kunnen het dus toch …

dat scheelt toch een paar kopzorgen…