Gisteren zijn een neef en nicht van mij getrouwd. Een volle neef en nicht. Ik ben hun tante. Een echte tante, al ben ik maar zes jaar ouder dan mijn neef, maar dat heeft te maken met verschillende familieplanningen.
Ik schreef een Knipoog voor ze. Over waar het huwelijk voor staat (is door de geschiedenis heen nog helemaal niet zo eenduidig) en waar trouwen voor mij voor staat: een vorm om aan elkaar én aan de wereld te laten zien dat je het aangaat met elkaar. Op zich hadden ze dat al laten zien, dat ze het aangaan met elkaar: ze zijn al twintig jaar samen. En dat ze het kunnen, dat aangaan met elkaar, hebben ze ook al laten zien: het leven is hen niet kabbelend voorbijgegaan. In oktober verloren ze hun jongste dochter, hun vlindertje. Haar naam werd meerdere keren genoemd. En ook de zus van mijn neef, die eveneens te vroeg wegvloog. Maar zoals ze zelf zeiden: gisteren vierden ze feest, vierden ze het leven… En hoe!
Op de weg terug naar huis vroeg ik me af waarom het nou zo’n bijzonder feest was geweest. En ik kwam er niet helemaal uit. Inderdaad: de ceremonie was ingetogen prachtig, de sfeer daarna uitbundig ontspannen, het eten heerlijk, de muziek prachtig: ze zongen en speelden voor elkaar, zo mooi. De band van mijn neef geweldig: ons vlindertje heeft tot 23.30 uur gedanst met haar broer… En toch ving dat niet helemaal het gevoel waarom het zo bijzonder was.
Al schrijvend aan deze Knipoog realiseerde ik me ineens wat het echt bijzonder had gemaakt. En dat is de blik van mijn nicht.
Zij kan naar hem kijken met een blik die alles in zich heeft: bewondering, mildheid, vertrouwen, eerlijkheid, warmte, mededogen, liefde… Ze maakt hem niet mooier dan hij is, maar in die blik zie je dat ze hem neemt zoals hij is. Helemaal. Vol overgave gaat zij het aan met hem, en hij met haar. Samen gaan ze het aan. En dat gevoel balt zich samen in haar blik naar hem…
En volgens mij is dat de essentie. Dat je met zo’n blik naar elkaar kunt kijken. Kunt blijven kijken.
Ook na twintig jaar.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 