Schoolreis

Bij school hoort een schoolreis. Ook als je op het speciaal basisonderwijs zit. En deze week was het zover. Ze gingen met de bus naar een heel lief pretparkje. Ons vlindertje weet helemaal niet wat schoolreis is, en voorpret is moeilijk als je niet goed weet wat je te wachten staat en je een beperkt tijdsbesef hebt. Ik wist dus niet zo goed hoe ik haar hierop moest voorbereiden.

Daarbij had ik buiten de waard gerekend: de juffen hadden haar goed voor voorbereid. In de klas was het een aantal keer doorgenomen met een visualisatie, dat wil zeggen een groot papier met foto’s waarop precies staat wat ze gaan doen. Van school met de bus naar het pretparkje, spelen, bij de lunch frietjes en een ijsje, nog weer spelen, en dan weer met de bus naar school. Het papier kreeg ze de dag van tevoren mee naar huis, zodat we het nogmaals door konden nemen. Op de dag zelf was het volkomen duidelijk. Ze had er zin in!

De school had ons gevraagd ’s middags de bus te komen opwachten. En daar kwam ik in een dilemma terecht. Want nou net toevallig deze week was mijn zoon voor het eerst op schoolkamp. Drie dagen naar zee. En inderdaad; ze kwamen op precies hetzelfde tijdstip terug. Dat zou geen probleem hebben opgeleverd, als niet ook mijn man net deze week in het buitenland was.

Op zich was het dilemma snel beslecht: zoonlief was drie dagen weggeweest: dat vond ik zwaarder wegen. De juf gaf me groot gelijk. Ze voegde er nog een argument aan toe: ons vlindertje realiseert zich nog helemaal niet dat papa en mama de bus kunnen opwachten na een schoolreis, dus wat juf betreft ging ze gewoon met de taxibus naar huis.

Zo bedacht, maar nog niet gedaan. Want toen ik dit plan doordacht, zag ik een ongelukkig scenario opdoemen. We zouden tegelijkertijd thuiskomen. En dat zou betekenen dat mijn zoon wel lekker opgehaald was door mama bij de bus, maar bij thuiskomst geen enkele kans zou krijgen zijn verhaal te vertellen. Want ons vlindertje claimt mij op die momenten helemaal. En helemaal is helemaal, of een hysterische huilbui en dan dus alsnog helemaal. In dat sombere scenario had ik geen trek.

Terzijde: dit vind ik zo verdrietig: dat zoiets simpels als het ophalen van je kind van schoolkamp een soort militaire operatie wordt waarin je alle mogelijke scenario´s moet doordenken om niet in een valkuil te vallen….

De oplossing werd haar jongste grote zus. Grote zus met rijbewijs. Die staat bij school als je aankomt met de bus. En ze neemt je vervolgens mee naar een meertje in de buurt. Om twee uurtjes te zwemmen. Zodat je broer even rustig thuis kan komen van zijn eerste schoolkamp. En zijn verhaal aan mama kan vertellen.

Schoolreisje. Ze wist niet wat het was, maar de toon is gezet. Je hebt een topdag. En daarna ga je lekker chillen aan een strandje. Dat is nu de norm.

Wat we moeten aanbieden, als ze ooit drie dagen op schoolkamp is geweest, laat nog maar even rusten..…..