Macaroni-worst en snijbonen

Eten is voor mij een van de genoegens van het leven. Ik vind het gezellig, lekker en onbegrijpelijk dat andere mensen daar anders tegenaan kijken. Mijn man heeft dezelfde insteek. Dat het lot juist ons twee moeilijke eters heeft gegeven vind ik dan ook ronduit onrechtvaardig. Wat ik bedoel?
Mijn zoon is de enige jongen in Nederland die niet van ijs en taart houdt. En mijn dochter… die at een tijdje terug ineens geen brood meer. Alleen gele vla kon haar goedkeuring wegdragen. Ik snap daar niks van, maar heb geleerd er nonchalant tegenaan te kijken.

Alhoewel.

Ik denk dat ik er onbewust helemaal niet nonchalant tegenaan kijk, want bij mij zijn de eetgewoontes op z’n ergst. Echt niks gaat erin. Dat ze nu weer brood eet is uitsluitend aan papa te danken.

Ik keek dus een beetje zorgelijk naar de komende vakantie. We gaan naar Canada, met een camper de Rocky Mountains in. Een dapper en geweldig plan. Maar in Canada hebben ze geen fijn volkoren boterham. En ook geen appelstroop. En, erger nog, ook geen gele vla. Ik vroeg nog aan mijn echtgenoot of we niet wat in de koffer mee konden nemen, maar toen hij me uitlegde hoe een koffer met gele vla en appelstroop eruitziet na een tien uur durende vlucht, zag ik daar toch maar vanaf. Nog los van de discussie met de douane….

Vandaag ontdekte ik dat mijn zorgen voor niks zijn geweest. Want we kunnen weliswaar geen gele vla en appelstroop in de koffer meenemen, maar we hebben de oplossing gewoon bij ons: papa.

De mannen keken naar de WK-finale met een schaaltje kaas en worst en wat lekker drinken. Ons vlindertje fladderde er een beetje omheen. Overigens met een feilloos gevoel voor het momentum, want aan elk doelpunt ging een luidkeels “ga uit beeld!!!” vooraf….

Het was tegen etenstijd toen ons vlindertje om macaroni begon te vragen. De mannen wilden tot de rust wachten, dus probeerde mijn man haar te paaien met een plakje worst en kaas. Ik was al met plan B bezig, want een plakje kaas of worst ziet er niet uit als gele vla of appelstroop of macaroni…

Tot ik mijn man hoorde zeggen: “Kijk eens, macaroni-worst!” In hoog tempo gingen er vier macaroni-worstjes in. Toen ze daarna tijdens het eten ruim twee ons snijbonen naar binnen werkte, was mijn geluk compleet. Het is mijn man gelukt toch iets van onze liefde voor eten over te brengen!

Macaroni-worst en snijbonen….

Daar komen wij de zomer wel mee door…

Ik wens jullie allemaal dan ook een hele fijne zomer en spreek jullie begin september weer!

 

©  Leontien Sauerwein