We zijn weer terug van vakantie. Al een paar weken. We moesten even wennen en een blog schrijven schiet er dan bij in. Maar nu raken we langzaam weer in het ritme. Dus pak ik ook mijn Knipogen weer op.
Wij hebben een heerlijke zomer achter de rug. Ik noemde het al in mijn blog voor Lotje & Co (https://www.lotjeenco.nl/wankel-evenwicht/). Het was een zomer waarin alles lukte. Het lukte met ons verstandelijk beperkte vlindertje in een camper door Canada te reizen. Het lukte de dagen daar met een geïmproviseerd communicatiebord zo te structureren dat zij niet overstuur raakte, en wij ons zo vrij als een vogel voelden. Het lukte ons de onmogelijke combinatie van een bijzonder snel mannetje en een bijzonder traag meisje gelukkig te laten zijn. Kortom: alles lukte!
We hadden het ook wel heel erg nodig gehad, zo’n zomer. Want aan het begin van die zomer zaten we als gezin echt op de bodem. Het gekke is dat je je dat pas realiseert als je daar weer uit bent. Een paar maanden geleden stelden we weliswaar vast dat we extra hulp moesten inschakelen. Maar nu die extra hulp er sinds twee weken ook daadwerkelijk is, besef ik pas echt hoe zwaar het daarvoor was. Aan het einde van de eerste middag met de nieuwe begeleidster voor ons vlindertje, dacht ik letterlijk: “Waar ben ik mee bezig geweest? Wat dacht ik? Dat ik het allemaal wel zelf kon doen?”
Toch is dat niet zo. Het was niet zo dat ik vond dat ik het zelf moest doen of zelf moest kunnen. Het is eerder zo dat je langzaam wegglijdt naar een situatie waarin je de aanvaardbare grenzen van spanning en stress in huis overschrijdt. Als het zo langzaam gaat, besef je niet dat je een grens overschrijdt. Langzaam cirkel je als gezin in een spiraal omlaag. Je gaat gewoon door en beschouwt jouw leven als normaal, hoe zwaar ook. Sterker nog: het afgelopen half jaar vond ik steeds vaker dat mijn omgeving het wel heel makkelijk had. Als andere moeders zich beklaagden over hun kroost of de drukte van het dagelijks bestaan, dacht ik heel vaak: “Zeur niet zo, jij hebt het echt heel makkelijk.”
Tot die eerste woensdagmiddag mèt hulp. Toen ik met mijn zoon nieuwe atletiekschoenen kon kopen, zònder een scene in de sportwinkel. Toen mijn zoon wel de tijd kreeg om goede loopschoenen voor zijn favoriete sport te kiezen, en de aandacht van mij die daarbij hoort. Toen viel bij mij ineens het kwartje.
Al die andere ouders hadden het helemaal niet altijd zo makkelijk en wat ik mee had gemaakt was niet normaal. Al die andere ouders hadden het normaal en wij hadden het veel te zwaar gehad. Ik geloof niet dat het bij ons ooit helemaal normaal zal worden, daarvoor is een zorgintensief kind te intensief. Maar door de extra hulp komen wij wel een beetje meer in de richting van normaal…
En met dat nieuwe perspectief èn de herinnering aan die heerlijke zomer, ga ik met goede zin het nieuwe schooljaar in…!
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 