“Goedemiddag, ik bel u even over het vervoer van uw dochter. We hebben een nieuwe aanmelding gekregen. Dat betekent dat we wat hebben moeten schuiven. Uw dochter zit nu in een andere rit. Vanaf maandag komen we haar niet meer om 8.20 uur, maar om 7.40 uur ophalen.”
“Dat meent u niet”, kon ik alleen maar stamelen. Nou dat meende deze mevrouw wel, en natuurlijk meende ze het. Ze moeten dagelijks bijna duizend leerlingen vervoeren en de gemeente heeft ongetwijfeld als eis gesteld dat alle ritten zo efficiënt mogelijk zijn ingedeeld. Dat betekent dat er bij een nieuwe aanmelding geschoven moet worden. Zolang de kinderen niet langer dan één uur in de bus zitten, valt er voor ons ouders eigenlijk niks te klagen. En omdat wij thuis niet zo gecharmeerd zijn van ouders die dan toch nog voor hun eigen kind een uitzonderingspositie gaan bedingen, hebben we ons erbij neergelegd.
Toch duurde het een tijd voordat ik me er ook emotioneel bij had neergelegd. De tranen stonden me de afgelopen dagen een paar keer per dag in de ogen. Het greep me aan dat ons vlindertje langer moet rijden en weer aan een nieuwe chauffeur moet wennen, en aan nieuwe kindjes. Kindjes die ze misschien helemaal niet kent, want in één bus zitten kinderen van verschillende scholen. Maar anderzijds, de service van deze nieuwe aanbieder is prima en de chauffeurs zijn tot nu toe aardig. Ons vlindertje houdt van autorijden en went er vast aan. Toch bleven die tranen komen.
Gisteren moest ik ineens aan mijn schoonvader denken. Mijn schoonmoeder is lang ziek geweest en er kwam veel zorg thuis. Mijn schoonvader verzuchtte eens dat hij het zo lastig vond dat niet hijzelf maar de thuiszorgorganisatie bepaalde wanneer hij opstond. De goede man wilde immers niet in pyjama de dames van de thuiszorg ontvangen. Iets wat ik waardeerde, maar waar ik toen in mijn onnozelheid van dacht: “zo erg kan dat toch niet zijn”.
Nou lieve schoonvader, u bent er niet meer, maar alsnog sorry voor mijn onnozelheid. Want dat is precies wat er zo pijnlijk aan dit telefoontje was. De leerlingvervoerder heeft deze week beslist dat ik voortaan veertig minuten eerder moet opstaan. Los van het nu echt te vroege tijdstip, is het gegeven dat een instantie bepaalt wanneer jij moet opstaan zo’n inbreuk op je privacy. Eén zo’n telefoontje ontneemt je voor dagen elk gevoel van regie over je eigen leven. En je zo onvrij voelen is echt een rotgevoel…
Gelukkig is de menselijke geest soepel, of zoals een vriendin haar psycholoog eens citeerde: “ontkenning is een cadeautje van de geest”. En dus ontken ik de onvrijheid een beetje en doe alsof ik wel nog regie heb. Ik zeg dus tegen mijzelf dat ik vanavond lekker bijtijds naar bed ga… Morgen gaat de wekker immers vroeg.
Want oja, om de overgang soepeler te maken gaat deze wijziging juist in als mijn man voor zijn werk in het buitenland zit…
Mijn geest heeft daar nog even geen voordeel bij bedacht….
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 