Ratio en gevoel

Mijn eerste reactie in tijden van stress is mijn gevoelens wegduwen en handelen. Een reuzehandige eigenschap als er iets naars gebeurt, aan mij heb je wat in tijden van crisis. Ons gezin heeft hier de eerste jaren na de geboorte van ons vlindertje flink van geprofiteerd. Ik bleef overeind en ging handelen, zodat we ons samengestelde gezin (met mijn grotendeels elders wonende stiefdochters) toch bij elkaar hielden. Toch heeft deze aanpak ook zo zijn nadelen.

Die nadelen ondervind ik vooral zelf: al mijn gevoelens houd ik eronder. En daar houden gevoelens niet van: die willen eruit. Als dat niet via de normale route van praten en huilen kan, vinden ze wel een andere weg. Dus kreeg ik veel hoofdpijn, stijve nek, lag nachten wakker en als ik geraakt dreigde te worden gooide ik met verbale bijlen. Van buiten leek ik heel sterk en hoe vaker mensen dat tegen me zeiden, hoe eenzamer ik me voelde. Want van binnen miste ik iets.

Ik lijk hierin op mijn vader. Ook iemand die als product van zijn eigen geschiedenis geleerd heeft vooral op de ratio te vertrouwen en emoties er goed onder te houden. Het bijzondere is dat daarin een verandering is gekomen. Die verandering startte op een koude januaridag toen ons vlindertje amper tien dagen oud ondervoed werd opgenomen en de donkere wolk -die nooit meer weg zou gaan – ons leven binnendreef. Mijn vader en ik hebben de daaropvolgende tweeënhalve bange weken elke dag langdurig gebeld. Toen nog geheel langs de ratio droeg mijn vader al zijn medische kennis (als uitstekend internist) over en stelde me daarmee gerust.

Maar in de loop der jaren heeft de geboorte van zijn gehandicapte kleindochter een luik tussen ons geopend waarin we emoties delen op een manier zoals we dat nog nooit hadden gedaan. Gisteren vierden we mijn vaders vijfenzeventigste verjaardag en ik heb hem toen bedankt voor die sindsdien gevoelde steun.

Zelf voel ik sinds ons vlindertje op school zit heel langzaam steeds meer de ruimte om stil te staan bij wat er gebeurd is in mijn leven. Zij zit goed daar op die school. Ik voel dat we haar op een trein hebben gezet, waar ze haar dingen leren die ik haar niet kan leren. En nu, sinds dit schooljaar onze geweldige begeleidster voor twee dagen in de week komt, is er echt ruimte ontstaan om te voelen. En dus huil ik elke dag wel, of schiet ik vol van het minste geringste.

Dat klinkt opmerkelijk genoeg vervelender dan het is. Want door mijn hart meer te openen is er gek genoeg ook meer ruimte om ten diepste te genieten van mijn vlindertje. Op een bepaalde manier ben ik meer dan ooit geroerd door haar charmante zwaai naar alle verjaardagsgasten, geniet ik intens van haar vrolijkheid de hele avond en smelt ik volledig als ze het feestvarken begroet met de woorden
“dag opa”.

Gevoelens, helemaal zo gek nog niet…

 

© Leontien Sauerwein