Contact

Een van de eerste blogs die ik schreef ging over de contacten van ons vlindertje. Dat het me soms aanvloog dat ze later zal wonen bij lieve vrouwen die achtuursdiensten draaien en na een paar jaar een nieuwe baan vinden. Dat haar sociale contacten zullen eindigen, niet omdat je op elkaar uitgekeken raakt, maar omdat iemand een zakelijke beslissing neemt. Dat haar sociale contacten niet vierentwintig uur aanwezig zijn en het dus van de overdracht afhangt of de verzorgster van de lunch weet dat je een nachtmerrie had die nacht. Nog steeds vliegt me dat bij tijd en wijle aan.

Mijn oudste schoonzus wees mij toen al op haar huisgenoten, de mensen met wie zij woont en dat dat degenen zijn met wie ze op haar manier lief en leed zal delen. Dat stelde me toen gerust en stelt me nog steeds gerust. Toch knaagt het af en toe. Want haar aandacht is zo kort en zij neemt geen enkel initiatief tot spel (iets wat ons grote zorgen baart voor haar ontwikkeling, maar daarover een andere keer). Ons vlindertje is met die korte aandacht en geen spelinitiatief (ze reageert gewoon niet), helemaal niet zo’n gezellig speelkameraadje. En kinderen zijn dan al snel uitgekeken op je, spookt om drie uur ’s nachts regelmatig door mijn hoofd.

Maar niets is zo sterk als de feiten zijn. Dus duw ik mijn nachtelijke gedachten weg en reageer onmiddellijk enthousiast als de moeder van één van haar klasgenoten voorstelt een speelafspraak te maken. Zeker nu dit de grote vriend van ons vlindertje is. Op de dag zelf blijkt mijn vrees natuurlijk niet totaal ongegrond. Ze reageert inderdaad niet op voorstellen tot spel, blijft een beetje staan kijken. Maar de blik in hun beider ogen spreekt boekdelen als ze elkaar zien. Als hij zijn handen liefdevol op haar schouders legt, straalt ze naar hem. En als zijn moeder even met haar kletst, houdt hij alles nauwgezet in de gaten.

Van spel kwam het niet, maar hier was wel degelijk sprake van echt contact. Zonder woorden, met een enkel gebaar, en steeds vol overgave naar elkaar.

Het soort contact dat wij eigenlijk allemaal het liefst hebben…

 

© Leontien Sauerwein