Sinte Maarten mik mak

De feestdagen beginnen weer, bij ons in de buurt met Sint Maarten. Dit jaar voor het eerst zelfs ook Halloween, maar dat was aan ons vlindertje voorbijgegaan. Sint Maarten was op school wel voorbij gekomen, want er zat een prachtige lampion in haar tas afgelopen vrijdag. Ik aarzelde het hele weekend wat te doen. We gingen naar vrienden, waar wij zouden eten en de kinderen samen zouden lopen. Dat ons vlindertje niet met de groten meeliep was duidelijk, maar moest ik dan met haar ook een rondje? Ik wist het niet…

Het lastige is dat het steeds zoeken is naar een balans. Ik gun haar deze feestdagen ten volle. Maar als je zo weinig van je omgeving begrijpt en het je nauwelijks lukt een verhaaltje van een boekje te volgen, zelfs het meest simpele niet, dan kunnen die feestdagen ook heel verwarrend zijn. Helemaal als daarvoor je in de regen en kou buiten zou moeten lopen. Dan raak je ervan overstuur.

Wie doe ik dan een plezier? Voor wie zet ik dan door? Omdat ik het zelf zo leuk vind allemaal? Leven met een kind met beperkingen heeft me doen inzien dat ouders soms iets doen omdat ze het zelf zo leuk vinden, zonder zich af te vragen of dat voor hun kinderen ook geldt. Ik waak daarvoor. Tegelijkertijd is de blik in haar ogen als zij mee mag doen met de grote wereld onvergetelijk. Het is juist die blik, die intense alertheid die ze dan ineens laat zien, die me iedere keer weer op zoek laat gaan naar een manier om haar inderdaad mee te laten doen.

En dus hebben we vandaag twee keer Sint Maarten gelopen. Eén keer binnen. Langs de slaapkamers van onze vrienden, waar ons vlindertje met die zo bekende intense blik van iedereen één snoepje aannam. En één keer buiten: waar de grote kinderen zelf gingen lopen. Om een uurtje later doornat met kapot geregende lampionnen en een enorme zak snoep, intens tevreden thuis te komen.

Achteraf realiseerde ik me: ze voelden zich vanavond allemaal onderdeel van de grote wereld. Ons vlindertje omdat ze op haar manier mee mocht doen. En de groten omdat ze letterlijk de wereld in trokken, al was die maar een paar straten verderop…

 

© Leontien Sauerwein