Wat helpt?

Leven met een gehandicapt kind is waden door de modder met het vooruitzicht dat dat nooit overgaat. Zo heb ik mijn leven wel eens omschreven en om eerlijk te zijn klopt deze beschrijving nog steeds. De balans tussen de belasting in mijn leven en mijn belastbaarheid is daarmee altijd een beetje uit evenwicht. Oftewel, de draaglast neigt steeds mijn draagkracht te overtreffen. En dat is niet gezond. Hoe zorg ik er nu voor dat dit niet tot chronische gezondheidsproblemen leidt?

Je natuurlijke neiging als je overbelast bent is naar de belasting te kijken: waar neem ik te veel hooi op mijn vork? Kan ik ergens iets laten? Het ingewikkelde van een zorgenkind is echter dat er aan die draaglast maar in beperkte mate iets te doen is. Zeker je kunt hele goede begeleiders inhuren en dat verlicht enorm. Maar de huilbuien in de avond worden daar niet minder uitputtend van. En een zorgenkind geeft een grote hoeveelheid kopzorgen, die altijd blijven. Met een zorgenkind sta je eigenlijk altijd aan, je zenuwstelsel staat permanent in de alertstand. En dat is een enorme energieslurper.

Het was voor mij dan ook een enorm inzicht toen iemand mij een keer uitlegde dat ik mij juist op de andere kant moest richten: waar krijg ik energie van? Door dingen te doen waar je energie van krijgt, bouw je weer reserves op om de lastige momenten met een beetje mild gemoed aan te kunnen.

Dus gaan we vaker samen eten, drink ik meer koffietjes en plannen we één tot twee keer per jaar een weekend weg met zijn tweeën. Toch lost dat niet alles op. Het leven met een zorgenkind is zo grillig is en het verdriet daarover overvalt je op de onverwachtste momenten, dat deze maatregelen niet voldoende zijn. De energie die je krijgt van een weekend weg is meestal op de dag van thuiskomst alweer weggevloeid in een enorme driftbui van ons vlindertje.

Ik moest dus op zoek naar kleine oppeppertjes; dingen die ik juist in het alledaagse makkelijk kan inzetten. En daarom loop ik nu elke ochtend met onze hond, heb ik Nederlandstalige muziek herontdekt, ben ik deze week weer eens naar yoga gegaan en kan ik inmiddels heel goed tot tien tellen en diep ademhalen.

Maar weet je wat echt helpt? Wat echt steun geeft in het stressmoment zelf?

Als ons vlindertje thuis over de rooie gaat, neem ik haar mee naar de bank: zij links van mij, ik rechts van haar. Zo zitten we dan en laat ik haar uitrazen. Je kind zo overstuur zien, is enorm stresserend. Elke keer weer.

En iedere keer als ik daar zit, komt onze hond Jop achter me aan, gaat rechts van mij zitten en legt zijn kop op mijn rechterbeen.

En dat helpt echt….

 

© Leontien Sauerwein