Hoe kleiner het gebaar van compassie, hoe groter de impact, schreef Tim Overdiek dit weekend in een column op zijn site. En dat klopt. Een knikje met je hoofd, een arm op je schouder, een appje met alleen maar een hartje: het kan zo het verschil maken. Toch kon ik niet meteen benoemen waarom die kleine gebaren nu juist zo belangrijk zijn.
Toen ik er langer over nadacht, bedacht ik me dat die kleine gebaren vaak gemaakt worden juist in het moment dat je in verdriet, stress, pijn of angst zit. Zoals de anesthesist die tegen me zei “we zullen goed voor uw zoon zorgen” toen ik hem op de operatietafel achterliet. Zo´n klein gebaar in dat moment van angst en stress scheelt enorm. Wat ook scheelt is dat een klein gebaar niet pretendeert iets op te lossen. Het is een bemoediging. De mens die het kleine gebaar maakt zegt alleen maar: “Ik zie je staan”. En dat is wat we ten diepste allemaal willen.
Hoe anders voelde het een paar uur later toen ik probeerde een email te sturen aan het ziekenhuis. Er zijn zorgen of ons vlindertje niet toch epilepsie heeft en we zijn doorverwezen naar de afdeling Kinderneurologie. Het heeft me door allerlei goed bedoeld, maar uiteindelijk bureaucratisch gedoe, al drie weken gekost voor ik de verwijzing in huis had. Normaal stuurt de huisarts die zelf aan de neuroloog, maar nu is er ook een filmpje waarop mogelijk wat te zien is. En dus had ik met de huisarts afgestemd dat ik zelf een mail zou sturen aan de neuroloog met verwijzing en filmpje erbij.
Zo gezegd, zo gedaan. Dacht ik.
Het kostte even moeite: email opstellen met de juiste medische informatie, mailadres opzoeken, verwijzing inscannen, filmpje via een omweg versturen want te groot. Al met al was ik toch bijna een uur bezig. Manlief hield ondertussen onze dochter bezig, die natuurlijk net op dat moment alleen maar met mama wilde spelen. De spanning liep dus ook nog een beetje op. Hoe prettig toen ik die vermaledijde email eindelijk de deur uit had.
Per kerende post kreeg ik een email terug: “Beste ouders van patiënten, door de nieuwe privacyregelgeving moeten wij aan veel strengere eisen voldoen. Uw email wordt dus niet in behandeling genomen. U kunt bellen met onze poli op nummer….”
Dat zijn momenten waarop wij thuis even onze mildheid verliezen.
Gelukkig komen we als redelijke mensen ook snel weer bij zinnen. En ik dus bel ik morgen de poli. En dan krijg ik een echt mens aan de lijn, waaraan ik zal vragen:
“Help mij, zie mij staan”.
Ik reken op een klein gebaar van compassie…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 