Haar eerste kinderpartijtje

Morgen wordt ons vlindertje zes jaar. We vieren dat altijd ’s ochtends met koffie en taart. Een bonte verzameling familie en vrienden schuift dan aan. En zo beginnen de feestdagen voor ons dan een dagje eerder. En meestal glijden we dan eigenlijk best ontspannen de feestdagen in.

Tegelijkertijd hangt er in die dagen ook altijd een donker wolkje boven ons hoofd. Het donkere wolkje dat levend verlies heet. Het wolkje dat ons vertelt wat er wel en wat er niet is. Het wolkje dat ons doet inzien dat ondanks de grote sprongen die ons vlindertje ook dit jaar weer heeft gemaakt, de zorg toch weer ingewikkelder is geworden. Het wolkje dat ons vertelt dat vrije ontspannen dagen in ons leven alleen maar bestaan als we die heel strak plannen of onze jongste uitbesteden (wat pijnlijk is om vast te stellen: “ik heb het leuker als jij er niet bent”). Het wolkje dat ons nog zoveel meer vertelt.

Mijn man en ik kijken dus een beetje uit naar én op tegen die feestdagen. We hebben geleerd op zo’n dag ook een moment samen in te bouwen. Om even tegen elkaar aan te leunen. Want er is maar één iemand die de impact van ons kind met extra zorgen begrijpt. Maar dit jaar hebben we onszelf ter compensatie op voorhand alvast een enorm cadeau gegeven. We hadden het niet zo in de gaten, maar het bleek een heel groot cadeau.

Als je kinderen hebt organiseer je een flink aantal keren kinderpartijtjes. Kinderpartijtjes horen bij een verjaardag namelijk. En dus zei ik tegen onze topbegeleidster een paar maanden geleden: “Ik wil zo graag een partijtje voor haar organiseren. Kun jij me niet helpen?” Met beide handen greep ze deze uitnodiging aan en ging op zoek naar ideeën. Het resulteerde in een dansfeestje met haar klasgenoten en echte dansleraren. En niet zomaar een dansfeestje, nee verreweg het leukste dansfeestje dat wij ooit hebben gehad.

Vier kleine kwetsbare kinderen stonden deze week in ons woonkamer te dansen of intens te kijken naar de leraressen die de dansjes voordeden. Vier kwetsbare kinderen die enorm genoten van de muziek, de bewegingen. Die voelden dat dit speciaal was. Die uitgenodigd waren en er dus bij hoorden. Die voelden dat ze gezien werden. En met hen voelden ook alle moeders (die er natuurlijk bij waren) zich gezien. Ze straalden allemaal, en ons vlindertje gaf bijna licht.

Het kan dus. Een soort van gewoon en door de intensiteit toch ook weer niet gewoon kinderpartijtje.

En de blik van ons vlindertje was een van de grootste cadeaus die we haar en onszelf konden geven…

 

© Leontien Sauerwein