Aandacht is een terugkerend thema bij ons vlindertje. Ze kan in de klas enorm afwezig zijn, is dan ook niet te bereiken. Tegelijkertijd blijkt uit de testen dat ze wel vooruitgang boekt. Het is dus een terugkerende puzzel wat ze nu wel of niet meekrijgt van de les. En hoe de juffen haar weer bij de les krijgen als zij helemaal in haar eigen dromen verdwijnt. Thuis hebben wij minder last van deze dromerijen, simpelweg omdat zij om half acht ’s ochtends in de bus stapt en pas tegen vieren weer thuis is. Na zo een lange dag verwacht ik niet veel aandacht meer. Dan mag je van mij gerust even wegzakken in je eigen wereld. Ik kan de juffen dus niet altijd helpen met tips van thuis. Maar dit weekend bedacht ik me dat ik er misschien toch één heb.
Een paar weken geleden schreef ik een Knipoog over de weekenden, hoe lastig die kunnen zijn en dat muziek helpt. Een van mijn nichten mailde mij toen dat het orkest waarin zij speelt, het Toonkunstorkest Leiden, een leuke familievoorstelling had gemaakt met sprookjes en ballet. Grappig genoeg had ik net voor dezelfde dag kaartjes gekocht voor Kleutersinfonietta van het Amsterdam Sinfonietta. Omdat muziek zo leuk is en het ook nog paste in de tijd, besloten we vandaag naar beide voorstellingen te gaan.
Ik was vooraf een beetje bezorgd. Kon ons vlindertje de hele dag haar aandacht er wel bij houden?
Mijn zorg bleek ongegrond. Ja , vlak voor de tweede voorstelling werd ze kribbig en moest er persé vla gegeten worden. Wat niet zo handig is in een concertzaal.
Maar zodra de eerste noten van Ravel klonken, viel ze stil. Een bijna serene rust kwam over haar en veertig minuten lang keek zij aandachtig naar het ballet en wiegde mee op de muziek. Veertig minuten achter elkaar onafgebroken intens luisteren en kijken.
Misschien moeten de juffen de lessen gaan zingen…
Er is er één die daar intens van zou genieten.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 