Soms komt een oude herinnering ineens weer boven drijven. Een geur, geluid of beeld kan genoeg zijn om iets van lang geleden ineens weer heel scherp voor je te zien. Dat gebeurde mij gisteren toen ik een bed voor mijn moeder opmaakte in de kamer van ons vlindertje. Wij hadden een feestje en oma paste op. Aangezien wij laat zouden thuiskomen, bleef oma ook logeren. We hadden bedacht dat het leuk was als oma bij ons vlindertje op de kamer sliep.
Ik liet mijn moeder haar plek voor de nacht zien en de aanblik van dat bed in die kleine kinderkamer deed haar verzuchtte: “oh ja, daar paste precies een bed.” En meteen waren we samen terug in dat eerste jaar. Toen we nog niet wisten hoe het zou gaan verlopen. Toen we nog vol in de medische sores zaten, omdat ons vlindertje zo’n tien keer per uur stopte met ademhalen en daarom dag en nacht aan een zuurstofmonitor vast zat. Naast alle eetproblemen en de sondevoeding. Maandenlang sliep één van ons bij haar op de kamer, om die monitor in de gaten te houden en de ander zijn nachtrust te gunnen. Ineens was dat beeld terug. En ook alle gevoelens waar ik toen nauwelijks tijd voor had om die te voelen.
We kregen niet lang de tijd om bij dat beeld stil te staan. Ik riep ons vlindertje erbij: “Kijk! Oma komt bij jou logeren vanavond.” En oma, kleuterleidster in hart en nieren, ging meteen in het bed liggen om te laten zien dat het echt zo was. De stomverbaasde blik en daarna stralende lach van ons vlindertje vaagde alle oude beelden in één keer weg. Zo verving oma in één klap een oude pijnlijke herinnering.
Inderdaad: daar past precies een bed.
Een logeerbed wel te verstaan. Voor oma.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 