Mijn veerkrachtige gezin

De meivakantie zit erop. Vorig jaar was juist de meivakantie dé aanleiding voor ons om de zorg thuis helemaal anders te organiseren. Tweeënhalve week stress, crises, niemand uitgerust noch ontspannen: het was echt een dieptepunt. Maar daarmee tegelijkertijd de motor om een verandering op gang te brengen.

Ik moest deze vakantie veel terugdenken aan het afgelopen jaar. Een mengeling van verdriet en opluchting overvalt me dan. Want het was een jaar waarin we besloten extra zorg thuis in te schakelen, omdat het niet meer ging. Wat pijnlijk is vast te stellen, maar tegelijkertijd een teken van onze veerkracht. Het vermogen je aan te passen na een tegenslag en er toch een positieve draai aan te geven. En dat is gelukt. Deze meivakantie was daar eigenlijk het bewijs van.

Het afgelopen jaar is duidelijker geworden dat de zorg voor ons vlindertje eerder zwaarder dan minder zwaar zal worden. Haar beperkingen gaan een prominenter rol spelen, we beginnen tegen haar ontwikkelingsgrenzen aan te lopen. Maar hoe zal dat gaan? Hoever zal zij zich kunnen ontwikkelen? Hoe voorkomen we dat ze gefrustreerd raakt?

Pijnlijke vragen, maar toch zie ik alles ook met vertrouwen tegemoet. Want, wij redden ons wel. Wij kunnen ons aanpassen. Dat vertrouwen heb ik meer dan ooit. En dat komt gek genoeg ook door deze meivakantie.

Een meivakantie die echt het tegenovergestelde was van die van vorig jaar. Een meivakantie waarin ik besloot het gezin te splitsen en onze kinderen ieder een eigen programma te bieden. Met hulp van de fantastische persoonlijk begeleider van ons vlindertje is dat enorm goed gelukt. Ons vlindertje heeft een scala aan leuke uitjes gehad en kwam bijna elke dag ontspannen thuis. Mijn zoon hetzelfde verhaal. We zijn er zowaar allemaal van uitgerust geraakt.

Het is niet zoals ik me het gezinsleven ooit had voorgesteld, onszelf opsplitsen, maar het is wel mijn gezinsleven. Het leven van mijn gezin.

Het leven van mijn veerkrachtige gezin.

 

© Leontien Sauerwein