Hoe het had kunnen zijn

Ja het gebeurt me wel dat ik jongens van zijn leeftijd zie fietsen, en dat ik dan denk: “Zo had het kunnen zijn.”

Aan het woord was een vader van een meervoudig beperkte zoon in een filmpje dat langs kwam op social media. Ik vroeg me af of ik dat ook wel eens dacht. Eerlijk gezegd bijna nooit. En dat verbaasde me. Want ouders van zorgintensieve kinderen moeten zich regelmatig verhouden tot de werkelijkheid. Kinderen van vrienden maken ontwikkelingsstappen die hun kind niet zal maken. Hèt moment om je te realiseren hoe het had kunnen zijn.

Waarom heb ik dat dan bijna nooit?

Ik denk omdat ik het altijd moeilijk heb gevonden mij op voorhand voor te stellen hoe het zou zijn met mijn kinderen. Zolang onze kinderen er nog niet waren, kon ik mij geen voorstelling maken. En toen ze er eenmaal waren, bepaalden zij met hun hele zijn mijn beeld. Andere kinderen roepen bij mij dus niet snel een confrontatie met mezelf op. Maar dat betekent niet dat ik “volledig accepteer hoe de situatie is”. De reality-check waar de vader in het filmpje over spreekt, komt bij mij op een andere manier realiseerde ik me deze week, toen ik naar een foto keek die ik zelf die middag had gemaakt.

Ons vlindertje heeft een paar maanden op een reguliere dansles gezeten. Haar begeleidster had dat geregeld. De laatste les mocht mama kijken. En dus maakte ik foto’s zoals alle ouders deden. Op een van de fotos zie je ons vlindertje op de rug. Ze staat in de rij tussen twee andere meisjes. Leeftijdsgenootjes die wel normaal ontwikkeld zijn.

En toen keek ik het recht aan.

Zo had het kunnen zijn. Letterlijk. Dit was het beeld van een gezonde dochter op dansles die wel mee kan doen. Een dochter die ons benjaminnetje zou zijn geweest, ons prinsesje.

Zo had het kunnen zijn….

Maar zo is het niet.

 

© Leontien Sauerwein