En toen zat het land op slot. Het begon bij mij al aan het begin van de week. Mijn agenda werd steeds leger; allerlei trainingen aan zorgprofessionals uitgesteld vanwege het coronavirus. Toen mijn zoon op vrijdag ineens thuis moest blijven en de kinderarts mij berichtte dat onze dochter ondanks haar goede weerstand toch tot de kwetsbaren behoort, greep het me een beetje naar de keel. Dit werd wel heel serieus. En nu, zondag, is het land op slot. Of in elk geval mijn leven. Voor even.
“Hoe ga ik dat doen?”, spookte in de loop van de dag steeds meer door mijn hoofd. Alle kinderen zijn gebaat bij enige vorm van structuur. Die is voor mijn zoon echter veel makkelijker te creëeren. Hij heeft van school vanavond al allemaal thuiswerk toegestuurd gekregen. We bespraken voor hij naar bed ging al even hoe we het gingen doen. Morgen maakt hij zelf de planning van zijn werk. Dat het daarmee losser is dan op school, is eigenlijk wel lekker. Maar voor een meisje met een verstandelijke beperking ligt dat echt anders.
Kinderen met een verstandelijke beperking functioneren eigenlijk alleen in een hele heldere vaste structuur. School en daarmee de hele week biedt zo een hele duidelijke structuur. Maar hoe moet ik dat thuis doen? Ik mis alles, inclusief de competenties om dat tot een goed einde te brengen.
Daar komt bij; hoe legde ik zoiets abstracts als een virus uit aan kind met het verstandelijke niveau van een tweejarige? Wat moest ik haar zeggen?
Het werd: er zijn veel mensen ziek en nu is de school dicht. Dat stelde natuurlijk totaal niet gerust. Sterker, het is ronduit beangstigend en dat begreep ik zeker. Hoezo is school ineens dicht? Hoezo ineens thuis? En wat gaan we dan doen?
Ik kon het haar nog niet vertellen. De komende dagen wordt zoeken naar een duidelijke structuur, een vast ritme. Een ritme dat we vol kunnen houden met z’n allen.
En natuurlijk heb ik vertrouwen in ons vermogen ons aan te passen aan plotselinge veranderingen van het leven. Vertrouwen in onze veerkracht. Dat hebben we wel vaker bewezen.
Maar deze keer wel nog een beetje met knikkende knieën….
(C) Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 
Veel sterkte en creativiteit en geduld gewenst. Liefs
LikeLike