Code Zwart: hij wel, zij niet?

Woensdagavond, het achtuurjournaal. Het RIVM informeert de Tweede Kamer over de corona-crisis en de benodigde IC-bedden. Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse intensivisten, is erbij. Gommers is voor mij de verpersoonlijking van wat je van een arts verwacht; deskundig, toegewijd, scherp, empathische toon. Daarmee voor mij een baken van rust. Gommers is niet van de grote woorden. Dus als hij met zijn slepende stem zegt: “Het is echt spannend nu”, realiseer ik me dat het écht spannend is. Zijn er genoeg IC-bedden?

Donderdagavond. Ik lig in bed en scroll nog een beetje door de NOS-app. Ik stuit op een bericht “Als alle IC-bedden bezet zijn, wie worden er dan niet meer opgenomen?” De vraag speelt al anderhalve week door mijn hoofd, ook al weet ik het antwoord eigenlijk al. Ik lees door. Er zijn criteria geformuleerd voor het moment dat er in heel Nederland geen vrij IC-bed meer beschikbaar is, het moment dat Code Zwart intreedt. “Op dat moment moet je bepalen wat het beste is voor de maatschappij in plaats van wat het beste is voor het individu”, zegt één van de auteurs van het draaiboek. Een heel lijstje van mensen met (uitbehandelde) ziekten of aandoeningen zonder enige prognose zullen dan buitengesloten worden van IC-zorg. Èn, mensen “die compleet hulpbehoevend zijn voor hun dagelijkse verzorging.”

Ons vlindertje…

De pijn die opkomt druk ik weg met mijn ratio. Ook ik hou niet zo van grote woorden, dus “compleet hulpbehoevend”? Valt ze daaronder? Ze is “alleen maar” verstandelijk beperkt met nog wat extra diagnoses. Gelden deze criteria ook bij kinderen? De oud-jurist in mij formuleert tegenargumenten, bezweert dat het virus bij kinderen nauwelijks symptomen geeft, dat ze een goede weerstand heeft, dat er anderen zijn die zich met veel meer reden zorgen maken, dat het gaat om overlevingskansen en niet over waarde voor de maatschappij, dat het helemaal niet in de lijn der verwachting ligt dat zij..

Maar ik realiseer me al snel dat het daar allemaal niet om gaat. Ik kijk naar mijn scherm en realiseer me dat als de nood aan de man is, de afweging wordt gemaakt wat het beste is voor de maatschappij en dat op dat moment bij mijn dochter vraagtekens gezet zouden kunnen worden. En bij mijn bijzonder intelligente zoon niet.

In de afweging wat het beste is voor de maatschappij valt zij mogelijk af. En hij zeker niet.

Goddank hebben we Diederik Gommers nog.

 

© Leontien Sauerwein