“Mam, ik word gek van mijn zusje!” Het knalt door de kamer. Ik vraag mijn zoon wat er is. Als altijd kan hij het scherp verwoorden: “Vlindertje wil alleen maar dat jij iets met haar doet. Ik heb je nu met corona helemáál nooit voor mij alleen.” Ik weet even niet wat ik moet zeggen. “En weet je waar ik ook echt knettergek van word? Ze blijft maar dat ene liedje zingen. En dan niet het hele liedje. Nee, alleen de eerste zin!”
Ik moet lachen, maar voel een traan tegelijkertijd. Ik ben trots op zijn scherpe observatie, zijn vermogen zijn gevoelens zo scherp onder woorden te brengen. En tegelijkertijd voel ik een donkere wolk; de boodschap die hij zo goed kan verwoorden. Want hij heeft gelijk. Hij heeft helemaal gelijk. Hij heeft gelijk met dat liedje. Gelukkig zingt ze zuiver, maar ook ik had vandaag de neiging te roepen: “zat kabouter Spillebeen heen en weer te wippen!”
Maar hij heeft ook gelijk met zijn andere boodschap. Het gaat in deze corona-tijd redelijk bij ons, juist omdat ik de hele dag beschikbaar ben voor ons vlindertje. Mijn werk doe ik in gestolen kwartiertjes, de avond of ik ga naar boven (incalculerend een boze huilbui als ik weer beneden kom). Mijn zoon moet altijd wachten totdat zij even afgeleid is, voordat ik hem kan helpen met zijn schoolwerk of gewoon even aandacht kan geven. En als zijn vraag wat groter is en mijn man het niet kan oplossen, dan duurt dat wachten twee dagen: totdat haar begeleidster er is en ik langer dan vijf minuten ongestoord naast hem kan zitten.
Het pijnlijke is: het is nooit andersom. Ons vlindertje klampt zich in deze onzekere tijd vast aan haar eerste hechtingsfiguur, en dat ben ik. Dat snap ik, maar is ook niet houdbaar en ik weet tegelijkertijd niet hoe ik dit moet oplossen.
Vanavond is er uitzending van De Monitor. 65% van de gezinnen met een zorgintensief kind heeft aangegeven de zorg in deze tijd een probleem te vinden. Schrijnende gevallen zullen aan bod komen.
Hoe zou het met hun broers en zussen zijn?
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 