We zitten nu vijf weken thuis en de rek raakt er behoorlijk uit. Vijf weken geleden hadden wij binnen één dag een dagschema en structuur in de steigers. Dat kunnen wij namelijk: crisis overleven en vervolgens ons aanpassen aan de nieuwe omstandigheden. En sindsdien zeg ik steevast “het gaat” als iemand vraagt hoe het gaat. Want zo is het. We maken mooie dingen mee en we worstelen ons door moeilijke dagen. Het gemiddelde is dat “het gaat”.
Maar de rek raakt eruit. De energie raakt op. Ik merk het aan ons allemaal.
Mijn zoon heeft langzaamaan genoeg van dat thuisonderwijs. Eind groep 8: alles is herhaling. De extra leuke en uitdagende opdrachten die de leerkrachten verzinnen zijn leuk, maar vooral als je dat op school met een groepje kunt doen. En veel minder leuk om in je eentje of online thuis te doen. Zeker niet als je zusje alle aandacht opeist.
Ons vlindertje raakt op. De filmpjes en knutsels van school geven haar niet meer de energy boost die ze de eerste weken gaven. Dat geeft onrust en onzekerheid en dus heeft zij zich inmiddels met alles wat ze in zich heeft aan mij vastgeklampt. Mama is al vijf weken 24/7 bij haar, of in elk geval dicht in de buurt. En als dat niet zo is, is de boot aan. Toen ik gisteren anderhalf uur boodschappen had gedaan, stortte ze zich in mijn armen alsof ik anderhalf jaar was weggeweest. Zodra ik even mijn aandacht verleg, begint ze te jammeren. Zodra ik even ga zitten, begint ze te jammeren. Zodra ik…
En ik…? Ik snak naar dingen waar ik energie van krijg en geen uitgewrongen gevoel aan het eind van de dag. Ik snak naar contact als vanouds met vriendinnen. Ik snak op de fiets ergens naartoe gaan. Tegelijkertijd snak ik naar alleen. Alleen werken, alleen douchen, een leeg huis, voor mij alleen….
Beste meneer Rutte, u leest dit niet. Maar als het even kan, zou het best een heel goed idee zijn om de scholen na de meivakantie weer open te laten gaan.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 