“De maatregelen versoepelen.”
“We gaan weer een beetje opstarten, terug naar normaal.”
“We moeten ons bezinnen op weg naar een nieuw normaal.”
“De 1,5 meter samenleving.”
De krantenkoppen bezorgen me al weken onrust: hoe gaat onze toekomst eruitzien? Waar moet ik mijn koers op bepalen? We hebben zoveel miljard uitgegeven dat het getal te abstract is geworden om te begrijpen, maar iemand moet die rekening wel betalen. En iets in mij zegt dat die iemand niet de aandeelhouder van dat beursgenoteerde bedrijf is, maar eerder de toekomstige docenten van mijn zoon en de zorgboerderij waarvan ik hoop dat mijn dochter daar als ze groot is appeltaarten gaat bakken. Zijn zij er straks nog wel? Krijgt mijn dochter nog wel de kans om mee te doen in deze maatschappij of is alles dan wegbezuinigd?
En op kortere termijn: het nieuwe normaal van de 1,5 meter samenleving. Die begint langzaam contouren te krijgen. Maar daarmee bekruipt mij ook een ongemakkelijk gevoel. Want 1,5 meter is ver uit elkaar. Sociaal gezien ongemakkelijk ver uit elkaar. En dan vallen er mensen buiten de boot.
Mijn verstandelijk beperkte dochter weet helemaal niet wat corona is, ik krijg haar niet uitgelegd dat ze afstand moet houden tot volwassenen. Ze wordt alleen maar boos. Kunnen we dan nog wel bij familie langs, mag ze ooit nog bij oma logeren? En hoe moet het met de broers en zussen van hele kwetsbare kinderen die niet ziek mogen worden? Mag mijn vriendin haar demente moeder in het verzorgingshuis geen aai meer over haar bol geven? Hoe moet dat als je slechtziend bent? Of in een rolstoel zit en op straat af en toe een handje nodig hebt? Mag ik geen arm om iemand slaan die net iets heel verdrietigs heeft meegemaakt?
Sluiten we met de maatregelen niet alsnog de kwetsbare mensen buiten of houden ze op afstand?
De versoepeling van de maatregelen geeft weliswaar weer koers, maar ik weet nog niet zo zeker of iedereen die koers kan varen.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 