Elke week begint het op zaterdagochtend een beetje te borrelen in mijn hoofd; waar gaat mijn blog over? Wat was het springende punt deze week? Meestal ben ik daar snel uit, de onderwerpen dienen zich vanzelf aan, in de loop van het weekend vormen zich al allerlei zinnen. Op zondag is hij zo geschreven. Dit weekend lukte dat echter niet.
Wanneer je een blog schrijft over het leven met je zorgintensieve dochter stel je jezelf behoorlijk bloot aan de buitenwereld. Ik bescherm mezelf daarin door alleen te schrijven over dingen die al een beetje geland zijn, die al een beetje vaste vorm hebben gekregen. En precies daar gaat het nu mis. Want wat mij nu bezighoudt is nog helemaal niet geland, heeft nog helemaal geen vaste vorm. Ook omdat het onderwerp zelf zo duidelijk nog geen vaste vorm heeft: de 1,5 meter samenleving.
Ik zie mensen sinds we weer een beetje open zijn, pragmatisch omgaan met die 1,5 meter. Ze passen op, maar wel met oog voor de menselijke maat, oog voor de mens als individu en niet als nummer. En dus zie ik mensen wel in groepen in het park zitten, maar verder uiteen dan normaal; zie ik ingewikkelde looproutes in winkels, maar meestal geen boze gezichten als het een keer misgaat; zie ik mensen op een terras zitten die zeker niet één huishouden vormen, maar wel keurig hun handen ontsmetten.
Maar ik lees ook dat iemand zijn oude dementerende vader alleen op 1,5 meter afstand én onder toezicht van een verzorger (sic!) mag zien. En ik hoor van een vriendin dat haar verstandelijk beperkte zus zo onrustig werd van het gebrek aan bezoek dat er moest worden ingegrepen. Het geeft me een unheimisch gevoel: er heeft nog nooit iemand bepaald dat mijn dochter mij niet mag zien en het beangstigt me dat dat kan gebeuren. Elke keer krijg ik dat unheimische gevoel als het gaat over de 1,5 meter samenleving en de kwetsbaren die daarmee zouden moeten worden beschermd.
En dan kan ik alleen maar denken: wie bewaakt hun menselijke maat?
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 