Onverwachte steun

Wanneer je een zorgintensief kind krijgt moet je veel alleen uitzoeken. Iets simpels als je kind voeden, was bij ons een probleem waarvoor ik niet mijn moeder of een vriendin kon bellen. Toen ons vlindertje ouder werd en opvoeding om de hoek kwam kijken, worstelde ik met de vraag: waar eindigt haar beperking en waar begint de opvoeding? Opnieuw kon ik niet bij vriendinnen of familie terecht. Ik ontwikkelde (soms met professionals) dus zo mijn eigen methoden. Alleen.

De zwaarte van dat altijd alleen doen, van die professionals, is moeilijk aan andere mensen uit te leggen. Dus ook dat draag je grotendeels alleen.

Totaal onverwacht bracht de huidige lockdown een enorme kentering in dat patroon. Toen vlak voor Kerst de lockdown werd ingesteld, was ik op zoek naar kerstliedjes waar je niet meteen gek van wordt. Ik heb een immens muzikale schoonfamilie en heel veel neven en nichten met kinderen in dezelfde leeftijd. Ik opende een oude appgroep, doopte die om tot “Lockdown-steungroep” en stelde mijn vraag. En wat toen gebeurde had ik niet zien aankomen.

Nu drie weken verder hebben we lief en leed gedeeld. De situaties zijn overal verschillend, maar iedereen denkt mee als je het even niet weet en niemand heeft het perfect geregeld (je vreest toch dat je de enige bent met zo’n chaos). We delen heel veel lieve foto’s van onze kinderen, tips, frustraties, onze zorgen over en analyse van achterstanden in het onderwijs (we hebben ook wat echte juffen onder ons) en om het luchtig te houden ook geregeld de hilarische situaties; meestal iets met Zoom, werk en een kind.

En hoe graag ik ook wil dat deze lockdown zo snel mogelijk weer eindigt: al dat delen helpt mij enorm. Want nu ben ik ineens niet alleen.

© Leontien Sauerwein