Lockdown, avondklok en alles dicht: er zijn niet heel veel uitjes meer over. Voor een meisje dat behoefte heeft aan activiteiten en structuur is een weekend dan best lang (al heeft die avondklok natuurlijk niet zoveel invloed op haar leven). Lang geleden ging ze met papa of mama op zaterdagochtend naar de markt. Alle marktkooplui kenden haar. Omdat ze geen idee heeft wat afstand houden is, is dat al een tijdje geen goed idee.
Toch is het weekend het meest relaxt als je de zaterdag begint met een activiteit. Liefst buiten. Een ochtenduitje wakkert toch een soort energie aan, waar ze een groot deel van het weekend op kan teren. En dus wandel ik al maanden elke zaterdag met ons vlindertje en onze hond in het bos. Hetzelfde rondje, want dat houdt het overzichtelijk.
Er ligt een heuveltje op onze route. In de ogen van mijn dochter beklimmen we een berg. We lopen op het mountainbikepaadje naast het wandelpad. In de beleving van mijn dochter klautert zij over bomen langs een steil modder-pad naar boven. Bovenop heb je mooi uitzicht over een veldje. Wij kijken we over de eeuwige wouden. Aan de andere kant weer omlaag. Hier mama, dit is het pad. Langs een slootje weer richting auto. We volgen de route van een woeste rivier. Het laatste stukje over het ruiterpad. We waden door de dikke klei van een oeroud bospad. Weer thuis eten we een appeltje. Een welverdiende maaltijd na al die ontberingen.
Ik houd van wandelen. En alhoewel ik bepaald niet sportief ben, droom ik toch al jaren van een soort relaxte wandelvakantie. Mijn gezin zal me niet snel vergezellen, maar met een beetje fantasie kan ik mezelf nu elke zaterdag een mini-wandelvakantie dromen. In de tussentijd loopt mijn dochter door deze wekelijkse training steeds beter. Dus….
Wie weet?
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 