Na jaren met een ijzeren ritme wekelijks een blog te hebben geschreven, lukte het me de afgelopen maanden ineens niet meer. De steeds donker wordende dagen, druk werk, steeds wisselende maatregelen, daar bovenop de lockdown, avondklok en toen ook nog de maand januari, toch al niet mijn favoriet. Het viel me allemaal zwaarder dan de hele lockdown in maart. Wijzer na vele zorgjaren schrapte ik zoveel mogelijk wat geschrapt kon worden.
En toen kwam de sneeuw. Ik ben helemaal niet zo’n fanatieke wintersporter, ik heb eigenlijk best wel een hekel aan de modderige troep die er dan in de stad ontstaat, ik ben doodsbang te vallen dus schuif als een oma van 95 over de stoep, maar oh wat deed die sneeuw mij goed zeg. Zelfs de snijdende wind de eerste dagen heb ik met open armen ontvangen. Want het bracht licht en lucht.
Lucht in ons humeur, omdat ik nu elke lunchpauze met mijn zoon sneeuwballen gevechten hield. Lucht in de dag, omdat het verzinnen van een leuke activiteit met mijn dochter ineens vanzelf ging: sneeuwpop maken, schaatsen! Lucht in mijn hoofd, omdat het park er zo prachtig bij lag als ik daar in het vroege ochtendzonnetje met ons hondje liep. En licht! Al dat licht!
Wat knap ik daarvan op zeg!
En wat een domper dus, toen vanavond het bericht kwam dat de school van ons vlindertje morgen weer dicht is. Net als vorige week maandag en dinsdag, toen ze eindelijk open zouden gaan en dat toch niet deden. Toen was het de sneeuw, nu is het ijs op de weg. Ik snap het. Ik wil ook niet dat de juf tegen een boom eindigt, maar al die wisselingen in schema doen mijn dochter echt geen goed. Verdrietig ging ze naar bed.
Misschien moeten we morgen maar gaan schaatsen op straat….
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 
Intens ontroerend
LikeLike