Als moederschap voelt als falen

Het is 20.00 uur. Ik zit uitgeput op de bank en staar een beetje naar het Journaal. Het liefst zou ik naar bed gaan; een sluimerende hoofdpijn begint langzaam door te zetten. Waar ben ik zo moe van? Zo uitgeput en leeggezogen? Het is meivakantie en ik was vandaag met mijn dochter. We hadden een hele leuke dag met een leuk programma. Het was allemaal gelukt en we hadden echt genoten in de speeltuin. Een dag als een snoepje zou je zeggen. Maar zo voel ik me niet.

Wanneer ik met mijn dochter samen ben, voel ik mij vaak een marionet in haar handen. Zij dicteert en er is weinig wederkerigheid. Op het eerste gezicht is dat niet meteen duidelijk: ze is heel communicatief en intens enthousiast, dus je hebt het niet zo snel in de gaten. Mijn dochter geniet daarbij intens van het leven, als ze er niet overstuur van is. Haar levensvreugde is echt een levensbron, ook voor mij. Maar als je goed kijkt, zie je dat in het dagelijks contact het wegverkeer een groot deel van de tijd eenrichtingsverkeer is. Als ik eerlijk terugkijk naar deze dag, slaagde deze, omdat ik mij helemaal in het teken van haar had gesteld en één op één beschikbaar was. Ik gaf en zij nam.

Hoeveel ik ook van mijn vlindertje hou en hoeveel ik ook met liefde voor haar opzij zet, niet doe, laat of opgeef: gebrek aan wederkerigheid in contact is uitputtend. Probeert u maar eens een kwartier met een goede vriend te praten, als die niks teruggeeft. Na twee minuten wordt u kwaad. Na een dag ben ik uitgeput.

En dat is het moment dat moederschap voelt als falen. Als je na een hele leuke dag, uitgeput op de bank zit en denkt: “Gelukkig gaat ze morgen naar oma…”

© Leontien Sauerwein